Μίλησα με τον Γιάννη Ζουγανέλη με αφορμή την παράσταση “Η σεξουαλική ζωή του Κου & της Κας Παπαχαραλάμπους” στο Θέατρο Χώρα. Όχι ότι χρειαζόμουν και αφορμή για να θέλω να μιλήσω με έναν ταλαντούχο άνθρωπο. Για τον οποίο πολλοί βιάζονται να πουν ότι τους κάνει απλά να γελάνε. Κι ελπίζω να καταφέρω μέσα από αυτό το κείμενο να σας δείξω γιατί ο Γιάννη Ζουγανέλης με έκανε όχι μόνο να γελάσω αλλά και να σκεφτώ, να συγκινηθώ, να ηρεμήσω και να προβληματιστώ.
Σε κάθε συνέντευξη που κάνω προσπαθώ φεύγοντας να σκεφτώ “τι ατάκες” έχω. Για να είναι καλή η συνέντευξη, για να χαρεί το αφεντικό μου. Φεύγοντας από το Θέατρο Χώρα δεν είχα ατάκες στο μυαλό μου. Είχα σκέψεις, ερεθίσματα αλλά και μία πολύ ισχυρή άποψη για το τι άνθρωπος είναι ο Γιάννης Ζουγανέλης. Ένας ανθρωπος που μεγαλώνοντας έμαθε να αγαπάει την αδυναμία (αυτή την τρομερή δύναμη όπως μου είπε). Να αγαπάει τις λεπτομέρειες. Να αγαπάει τις ιδιοτροπίες. Να αγαπάει τον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων. Να αγαπάει την ίδια τη ζωή.
Ο λόγος του χειμαρρώδης. Τον ρωτούσα για το σεξ και μου απαντούσε για την πανσπερμία αυτής της χώρας. Το μυαλό του χοροπηδούσε από σκέψη σε σκέψη αλλά κάθε μία από αυτές τις σκέψεις ήταν δομημένη, ήταν μελετημένη, ήταν αγνή. Δεν μου είπε ποτέ αυτά που θα ήθελε ένας δημοσιογράφος να ακούσει. Μου είπε εκείνα που έβγαιναν από μέσα του.
Για εκείνα που σκοτώνουν το σεξ
Ξεκινήσαμε συζητώντας θέματα που αφορούν την παράσταση και τον ρόλο του σε αυτή. Ως γιατρός – ψυαχαναλυτής όφειλε να απαντήσει στο κύριο ερώτημα της παράστασης, Τι είναι αυτό που σκοτώνει τον έρωτα. “Όταν ένας άνδρας μένει άνεργος, αυτό τον οδηγεί να χάνει το σθένος του. Υπάρχει το ενδεχόμενο να καλύπτει η γυναίκα τις οικονομικές ανάγκες ενός σπιτιού και αυτό απ' ό,τι φαίνεται οι άνδρες δεν το έχουν αποδεχτεί ακόμα”. Φεμινιστής; Μάλλον όχι. “Τιμώ τη γυναικεία φύση. Δεν είμαι φαλλοκράτης αλλά δεν είμαι και φεμινιστής. Δεν κατάλαβα ποτέ πώς είναι δυνατόν να αγωνίζεσαι για το αυτονόητο. Θεωρούσα πάντα ίσους την μάνα μου και τον πατέρα μου. Δεν χρειάζεται να φτάσεις σε μεγάλα ιδεολογικά στάνταρ για να το αντιληφθείς την πραγματικότητα”.
Ο άνδρας λοιπόν χάνει το σθένος του αλλά τι είναι αυτό που οδηγεί στο τέλμα; “Ο κόσμος μας κατέληξε μέσα από την παγκοσμιοποίηση να είναι μονοδιάστατος και ισοπεδωμένος. Αυτή η απομόνωση και ο ατομισμός δεν οδηγεί τα πράγματα στην γοητεία. Η γοητεία είναι προσφορά όπως η αγάπη. Και η ελληνική γλώσσα απαντά αμέσως. Όποιος δεν γοητεύει, απογοητεύει. Και δεν λέω με την έννοια της ματαιοδοξίας, να κάνω τον ωραίο. Η ομορφιά του καθενός ξεχωριστά χάνεται όταν ζεις μέσα σε αυτή τη διαδικασία”.
"Η γοητεία είναι προσφορά όπως η αγάπη. Και η ελληνική γλώσσα απαντά αμέσως. Όποιος δεν γοητεύει, απογοητεύει"
Για την ρουτίνα στις μέρες μας και την αποτυχία της ψυχανάλυσης
Μου εξηγούσε ότι ο κόσμος σε καιρό κρίσης αδυνατεί να δει την ομορφιά, αδυνατεί να την εκφράσει. Με αποτέλεσμα να καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια στην ρουτίνα. Κι αυτή κάνει μια μακροχρόνια σχέση να υπολειτουργεί. “Η ρουτίνα είναι μεγάλη πλάνη. Πριν φθάσουν οι άνθρωποι να σχηματίσουν σχέσεις, δημιουργούν συνθήκες ρουτίνας. Η ρουτίνα είναι που γερνάει και απομυθοποιεί την ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου και την συνειδητότητά του. Η ρουτίνα είναι που φέρνει τον άνθρωπο να αυτοεπαναλμαβάνεται με έναν τρόπο ο οποίος τον εξουθενώνει. Γίνεται δέσμιος της ρουτίνας. Γίνεται μανία η ρουτίνα. Υπάρχουν άνθρωποι που σηκώνονται με τον ίδιο τρόπο, πίνουν καφέ στην ίδια θέση. Θα ήταν ωραίο και απλό να πίνεις με διαφορετική κούπα κάθε μέρα. Ακόμα και διαφορετικό καφέ”.
Θα το αντιλαμβάνεται και ο ίδιος ότι αυτό δεν είναι δύσκολο να αλλάξει. Αλλά τι μπορεί να το αλλάξει; Η ψυχανάλυση; “Εγώ δεν θα πήγαινα ποτέ στον ψυχολόγο. Είναι έξω από την δικιά μου ιδιοσυγκρασία. Δε σου κρύβω ότι μια φορά είχα πάει έναν φίλο μου. Έπασχε από μανιοκατάθλιψη και δεν δεχόταν να μιλήσει με κανέναν αν δεν ήμουν παρών. Ντρέπομαι να το πω δημόσια αλλά ήταν αστείος ο γιατρός. Τον ρωτούσε πράγματα τα οποία ο ίδιος τα είχε λυμμένα. Απλοϊκά πράγματα. Όμως η ψυχή και η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου παραπέμπουν και στην φιλοσοφία και σε μια ιδιαίτερη μορφή έκφρασης. Και δεν θα ήταν άσχημο κάποιος που δυσκολέυεται να ισορροπήσει με ό,τι ισορροπήσει να μπορεί να συμβουλευτεί κάποιον ειδικό”.
Εγώ δεν θα πήγαινα ποτέ στον ψυχολόγο. Είναι έξω από την δικιά μου ιδιοσυγκρασία
Αν όμως ο ειδικός δεν είναι ο ψυχαναλυτής, ποιος μπορεί να είναι; Τα ζευγάρια που φεύγουν από την παράσταση του Γιάννη με ερωτήματα αλλά και απαντήσεις, δείχνουν ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. “Γι' αυτό έχει πετύχει αυτό το έργο. Γιατί γίνεται αυτή η δουλειά. Και το συζητάνε τα ζευγάρια μετά την παράσταση αλλά και εδώ καταθέτουν τις απόψεις τους αμέσως ή εμμέσως. Έχουν βήμα και κάνουμε πραγματικές ασκήσεις απελευθέρωσης. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου έχει μία ευφυία. Και ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και η Τζόυς Ευείδη είναι εξαιρετικά παιδιά. Μπαίνουν στην διαδικασία του ρόλου με πολλή πίστη για αυτό που συμβαίνει και για τους αποδέκτες. Εδώ γελάμε για τα πράγματα που λογικά πρέπει να κλαίμε. Η τέχνη όπως και η ζωή θέλει αγάπη, φροντίδα και τρυφερότητα. Εδώ έτσι λειτουργούμε. Και θεωρώ ότι βοηθάμε τους ανθρώπους”.
Για το ξεκίνημά του στην μουσική και τις ταμπέλες που βάζουμε στους ανθρώπους
Με αφορμή την εικόνα που έχουν οι περισσότεροι για τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση, από τους ρόλους που τον έχουν αναδείξει, κουβεντιάσαμε λίγο για τις ταμπέλες που βάζουμε στους ανθρώπους. “Εγώ που έχω δισυποστασία να φανταστείς, είμαι μουσικός και ηθοποιός, και για να κασταλλάξω απόψεις κουράστηκα, δεσμεύτηκα, μελέτησα, μορφώθηκα. Βρίσκομαι στην δυσάρεστη θέση πολλές φορές, να λέω κάτι σοβαρό, ένα τραγούδι ας πούμε και να γελάνε. Δυστυχώς η εικόνα παραχαράζει την προσωπικότητα. Το σύστημα προβάλει αυτή την εικόνα από εσένα που αντιλαμβάνεται ή αυτό που το βολεύει. Ζω, μεγαλώνω και ταυτίζομαι και με τις δύο αυτές υποστάσεις που μπόρεσα – να το πω έτσι με σεμνότητα – να εξελίξω στην ζωή μου”.
Η αρχή βέβαια έγινε με την μουσική. Σε ένα περιβάλλον που ενδεχομένως να μην περίμενες ότι θα ευδοκιμήσει η μουσική. “Γεννήθηκα σε ένα περιβάλλον που για μένα έπαιξε καταλυτικό και κομβικό ρόλο ο ήχος. Δεν άκουγαν οι γονείς μου. Όταν συνειδητοποίησα την αξία του ήχου, μπήκα σε μια διαδικασία να τον μελετήσω τον ήχο από μικρό παιδάκι”.
Πόσο εύκολο είναι όμως να μεγαλώσεις σε αυτό το περιβάλλον και να έχεις τα εφόδια για τη ζωή. Η πορεία του Γιάννη Ζουγανέλη απαντά από μόνη της.“Ένα οξύμωρο σχήμα. Μεγάλωσα μικρός. Αναγκαστικά οι συνθήκες με οδήγησαν να μεγαλώσω σε πολύ μικρή ηλικία. Και τώρα που μεγάλωσα δεν αισθάνομαι ότι έχω μεγαλώσει. Η ζωή μου είναι συνεχώς οξύμωρα σχήματα. Η μουσική ήταν το πρώτο. Την μουσική την έχουμε από την φύση μας. Είμαστε από μόνοι μας όργανα. Έχουμε μελωδικότητα στην φωνή. Εγώ επηρεάστηκα πολύ από την ομορφιά των λειτουργιών και των ακολουθιών της εκλησίας, αφού μεγάλωσα στον Άγιο Νικόλαο. Με συνεπήρε αυτή η διαδικασία. Πρώτα διάβασα πα-βου-γα-δι-κε-ζω-νη και μετά αλφάβητο”. Την συνέχεια κάποιοι την γνωρίζουν. Οι περισσότεροι όχι.
Για την χώρα μας, τους Γερμανούς και την μαζικότητα
Υπερήφανο. Έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω έναν άνθρωπο που μιλούσε για τον πλούτο αυτής της χώρα με τόση θέρμη. “Είναι σημαντική χώρα η Ελλάδα. Δεν υπάρχει αυτή η διαφορετικότητα στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτή η πανσπερμία. Σε κάθε 20 χλμ αλλάζει το τοπίο. Οι παραδόσεις, η γαστρονομία, όλα αλλάζουν. Σε αυτή τη χώρα δεν πέρασαν οι παγετώνες. Γι' αυτό έχουμε χλωρίδα, γι' αυτό έχουμε μυρωδικά, γι' αυτό έχουμε ρίγανη, έχουμε σχέση με το θυμάρι και το τσάι του βουνού. Δεν πάγωσε ποτέ αυτή η χώρα. Οι χώρες της Βόρειας Ευρώπης δεν το έχουν αυτό το προτέρημα”.
Αλλά δεν ήθελε να τις μειώσει τις άλλες χώρες. Και δεν είδα πουθενά στον λόγο του την ανάγκη να μειώσει κάποιον, άνθρωπο ή έννοια, για να στηρίξει το δικό του επιχείρημα. “Ας πούμε εγώ σπούδασα στην Γερμανία, σε μία προηγμένη χώρα με πολύ σεβασμό στον πολίτη. Θυμάμαι που είχα πάει για κάτι απλό στο νοσοκομείο και ήθελα να ρίξω μια κουτουλιά για να με αφήσουν να μείνω κι άλλο εκεί μέσα. Μου έφεραν μενού”. Αλλά δεν ήταν από την αρχή έτσι. “Φοβικός πήγα στην Γερμανία αλλά γνώρισα πολλούς αντιφασίστες εκεί. Και γνώρισα και πάρα πολλούς φιλέλληνες. Στη Γερμανία είδα ανθρώπους να αγαπούν τόσο πολύ τον Σωκράτη. Ούτε εμείς δεν έχουμε τόσα βιβλία για τον Σωκράτη. Δεν κάνουμε τόση ανάλυση που κάνουν οι άλλοι”.
Αυτό που του έμεινε όμως από τα χρόνια στην Γερμανία είναι ο σεβασμός.“Ότι πραγματικά σέβονται τον πολίτη. Δεν νιώθεις άσχημα να πληρώνεις τον φόρο γιατί είσαι πολυτελής. Η πολυτέλεια είναι συνηφασμένη έννοια με τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι στην αφθονία. Να μην υπάρχει η έννοια του φθόνου. Το να θες τα κεκτημένα του άλλου. Έχουμε μαζικές αντιλήψεις στον φθόνο. Όπως πιστεύουμε σε κάθε τι μαζικό. Πιστεύουμε στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, στα μαζικά κινήματα και την συμβατική μορφή ανθρώπου, τον έναν δεν τον υπολογίζουμε”.
Για τα παράλογα του Ελληνικού λαού
Τον είχα ακούσει να μιλά με τα καλύτερα λόγια για την χώρα μας. Με άσχημα λόγια για την κοινωνία μας. Τι πιστεύει τελικά για τον Έλληνα; “Αγαπώ πάρα πολύ τον Ελληνικό λαό αλλά δεν είμαι από τους ανθρώπους που τον χαϊδεύουν. Ούτε με ενδιαφέρει το κόστος. Ο Ελληνικός λαός δεν έχει πολιτισμό. Γιατί πιστεύει σε ένα ψεύτικο αύριο – άλλοθι, ότι αύριο θα φτιάξουν τα πράγματα. Ενώ η ποίηση, το ποιώ είναι στην καθημερινότητα”.
Τι είναι όμως αυτό που τον ενοχλεί στον Έλληνα; “Αν δεις πώς συμπεριφέρονται οι Έλληνες. Είναι παρεμφερής συμπεριφορά και στον έρωτα, στην αγάπη, στο πώς οδηγούν. Στο πώς απαξίωσαν την τρίτη και την τέταρτη ηλικία. Η έλλειψη φροντίδας για την νέα γενιά. Η παραχάραξη της παιδείας, οι προβοκάτορες. Στην Ελλάδα με το βραχύ και το οξύ, το χρώμα και την περισπωμένη, είναι δυνατόν να έχουμε τώρα τα greeklish; Αυτή την παγκοσμιοποιημένη ηλιθιότητα, την lifestyle ηλιθιότητα; Με όλα αυτά πώς να φτάσεις στην αυθεντικότητα;”.
"Αγαπώ πάρα πολύ τον Ελληνικό λαό αλλά δεν είμαι από τους ανθρώπους που τον χαϊδεύουν. Ούτε με ενδιαφέρει το κόστος. Ο Ελληνικός λαός δεν έχει πολιτισμό. Γιατί πιστεύει σε ένα ψεύτικο αύριο – άλλοθι, ότι αύριο θα φτιάξουν τα πράγματα. Ενώ η ποίηση, το ποιώ είναι στην καθημερινότητα"
Έχανα τον ειρμό αλλά ο ορισμός του ερωτεύσιμου ανθρώπου ήταν απλά υπέροχος για να τον διακόψω. “Ο άνθρωπος που είναι ερωτεύσιμος είναι ο αυθεντικός άνθρωπος. Ο οποίος δυστυχώς μέσα στην καθημερινότητα βάλλεται και χάνεται. Ο όμορφος άνθρωπος είναι αυτός που μπαίνει στην μορφή του. Στην Αρχαία Ελλάδα που γιόρταζαν τα γενέθλια και έκαναν συμπόσια, διέγραφαν εκείνα που δεν τους οδηγούσαν μπροστά. Η ευχή ήταν “να είσαι καλά και να γίνεις κι άλλο όμορφος”. Να μπεις δηλαδή κι άλλο στην μορφή σου”.
Είχε εκνευριστεί. Εμφανέστατα. Για το πώς εμείς οι ίδιοι καταστρέφουμε τα πεπραγμένα και τα κεκτημένα μας. “Όταν αφαιρείς την έννοια των λέξεων, όταν μιλάς κωδικοποιημένα, όταν χρησιμοποιούμε το “God” για να χαρακτηρίσουμε τον Θεό, την στιγμή που ο Θεός είναι από το ρήμα θεάζω, δλδ έχω εγώ έναν Θεό μέσα μου. Εγώ διαμορφώνω την θεότητά μου. Και Deus είναι ο Δίας. Δεν είμαι κανένας τρελός Ελληνιστής αλλά δεν υπάρχει άλλο. Δεν βλέπω την Ελλάδα σαν Έλληνας. Προσπαθώ να γίνω μέσα στην Ελλάδα Έλληνας”.
Για τους σύγχρονους φασίστες και τους ελίτ καλλιτέχνες
Δεν μπορούσα να μην τον ρωτήσω τίποτα για την άνοδο της Χρυσής Αυγής και τις εικόνες στο Χυτήριο. Ήθελα πραγματικά να ξέρω αν προσέχει τα λόγια του μετά από το περιστατικό αυτό. Μου απάντησε νομίζω ειλικρινέστατα.“Δεν με φοβίζουν ούτε με τρομάζουν οι εικόνες από το Χυτήριο. Με κάνουν να ντρέπομαι που συνυπάρχω με αυτούς τους ανθρώπους. Δεν προσέχω τα λόγια μου. Είμαι αντιφασίστας και προσπαθώ στην καθημερινότητά μου να το επιδεικνύω”.
"Δεν με φοβίζουν ούτε με τρομάζουν οι εικόνες από το Χυτήριο. Με κάνουν να ντρέπομαι που συνυπάρχω με αυτούς τους ανθρώπους"
Ο λόγος του τώρα ήταν λίγο πιο ήρεμος. Σαν να σκεφτόταν γεγονότα και περιστατικά του παρελθόντος. Το απολογητικό ύφος των επόμενων προτάσεων ήταν σχεδόν αναμενόμενο. “Έχω πέσει και εγώ σε παγίδες πολλές φορές. Κάνω αυτοκριτική, δεν αποποιούμαι αυτά που έχω κάνει. Εχω κάνει πράγματα που δεν μου αρέσουν και δεν τα αποποιούμαι. Τα έκανα για να ισορροπήσω με τον βιοπορισμό. Ή τα έκανα για να φανώ. Φοβόμαστε να πούμε το ρήμα φαίνομαι αλλά αν δεν είσαι ματαιόδοξος δεν θα έπρεπε να το φοβάσαι. Σημαίνει να πέφτει το φως πάνω σου. Να ειπράξεις από το σύμπαν αυτό που σου ανήκει”.
Σε ποιους ομως ανήκει το φως; Και πέφτει σωστά ο προβολέας πάνω σε εκείνους που πρέπει; “Δεν πιστεύω στους καλλιτέχνες που ισορρόπησαν όλα αυτά τα χρόνια μόνο με το lifestyle, μόνο με το σύστημα, μόνο με τον μικρόκοσμό τους. Δεν πιστέυω στους ελίτ καλλιτέχνες. Είναι ένα ψέμμα αυτό, δεν υπάρχει. Αυτοί που είχαν να πουν κάτι, πούλησαν και περισσότερο”.
Για την ζήλεια που δεν γνώρισε ποτέ
Πηγαίνοντας προς το τέλος της κουβέντας, ήθελα να ξαναμιλήσουμε λίγο για το κεντρικό θέμα της παράστασης, το σεξ, και τις προεκτάσεις του. “Αυτές που μιλάνε περισσότερο για το σεξ είναι οι γυναίκες. Έχουν φάει την καταπίεση της φαλλοκρατικής λογικής, ότι ο άνδρας που έχει εξωσυζυγικές σχέσεις είναι ο γαμάω και η γυναίκα είναι η πουτάνα. Δεν το πίστευα ποτέ αυτό την ζωή μου. Όπως δεν ζήλεψα και ποτέ στην ζωή μου. Έχω ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ σε παρέες πολεμώντας αυτές τις απόψεις”.
Έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους να λένε ότι δεν ζηλεύουν. Το έχω πει κι εγώ ο ίδιος, αλλά κανείς δεν το είχε δικαιολογήσει ως τώρα. “Θα με περάσεις για ηλίθιο αλλά δεν ζηλέυω. Δεν έχω ζηλέψει ποτέ. Η ζήλεια δεν είναι συνυφασμένη με την πραγματική υπόσταση του ανθρώπου”.
Ήθελα να τον πιέσω λίγο παραπάνω. Σε ένα σημείο που συνήθως οι άνθρωποι με δυνατό χιούμορ είναι πολύ ευαίσθητοι. Στο να κάνει κάποιος άλλος την δική τους την γυναίκα να γελάει. “Σου δίνω τον λόγο της τιμής μου, δεν ζηλέυω. Μακάρι να κάνει κάποιος την γυναίκα μου να γελάσει και να την γοητεύσει και περισσότερο από εμένα. Γιατί κάποια στιγμή η γοητεία σταματάει στην συνήθεια. Ο λόγος που με ήθελε η γυναίκα μου δεν είναι ο ίδιος πια. Το ίδιο κι εγώ”.
Δεν είχα πλέον αμφιβολία. Ή τουλάχιστον δεν επρόκειτο να μου παραδεχτεί ότι ζηλεύει. Με τα προτερήματα των άλλων όμως τι γίνεται; Εκεί δεν υπάρχει φθόνος; “Δεν ζηλέυω τα προτερήματα των άλλων ανθρώπων, τα χαίρομαι. Δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να ζηλέψω το προτέρημα κάποιου. Ίσως εξαιτίας του “προβληματικού” όπως το χαρακτηρίζουν άλλοι περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσα. Η έλλειψη ακοής, ο αναλφαβητισμός των γονέων μου. Όταν είδα την αναξιοπρεπή και ψεύτικη κοινωνία μας να συμπεριφέρεται έτσι σε αυτούς τους πολύ γλυκους ανθρώπους που βίωσα, αυτούς τους πεντακάθαρους ανθρώπους, έμαθα να σκέφτομαι διαφορετικά. Δεν μέμφομαι τα παιδάκια αλλά δεν γελάς με έναν τυφλό που πέφτει σε μια κολώνα. Δεν γελάς με έναν κουτσό που κουτσαίνει ακόμα και με αστείο τρόπο. Μαθαίνεις να χαίρεσαι με τα προτερήματα και όχι να κοροιδεύεις τα μειονεκτήματα”.
"Μακάρι να κάνει κάποιος την γυναίκα μου να γελάσει και να την γοητεύσει και περισσότερο από εμένα. Γιατί κάποια στιγμή η γοητεία σταματάει στην συνήθεια"
Από τον Σάκη Μπουλά δεν έχει κάτι να ζηλέψει; Σκέφτηκα να τον ρωτήσω για να χαλαρώσουμε και λίγο. Κι ακόμα κι αν ξεκίνησε αστειευόμενος, υποστήριξε και πάλι με θέρμη την θέση του. “Μπα. Αυτός να ζηλέψει από εμένα το καταλαβαίνω. Για να κάνουμε κια λίγη πλάκα. Χαίρομαι το ταλέντο των ανθρώπων. Ξέρεις τι παθαίνω; Χαίρομαι να παίζω με καλούς ανθρώπους, να βρίσκομαι με ανθρώπους που δεν έχουν ανταγωνισμό. Δεν μπορώ τον ανταγωνισμό. Θέλω ανθρώπους με εκτόπισμα και λογικές που έχουν να κάνουν με την πραγματική έκθεση. Ανθρώπους που δεν σκέφτονται “ωχ γέλασαν με αυτόν, θα γελάσουν και με εμένα”. Στην ζωή μου πολλές φορές συνεργάστηκα με ανθρώπους και μπορούσα να κάνω την διαφορά. Να εισπράξω άλλη, καλύτερη αποδοχή. Δεν το έκανα για να υπάρχει ισορροπία”.
Αντί επιλόγου
Είπαμε και πολλά άλλα με τον Γιάννη Ζουγανέλη. Υπερβολικά πολλά για να χωρέσουν σε μια συνέντευξη. Και ομολογώ ότι κλείνοντας αυτό το κείμενο μού μένει ο ίδιος προβληματισμός που είχα βγαίνοντας από το καμαρίνι του στο θέατρο. Βρίσκομαι προβληματισμένος για πολλά από τα θέματα με τα οποία καταπιαστηκαμε.
Αλλά τελικά ίως να είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο υπέροχο. Η δυνατότητά του να σου ξυπνά σκέψεις, προβληματισμούς και συναισθήματα. Να σε βγάζει από την ρουτίνα.
Τον Γιάννη Ζουγανέλη μπορείς να τον δεις Τετάρτη με Κυριακή στο Θέατρο Χώρα αλλά και Παρασκευή – Σάββατο στην Ακτή Πειραιώς με τον Σάκη Μπουλά και τον Μιχάλη Χατζηγιάννη.
oneman.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου