Κίνηση αυτοκινήτου παράγοντας το "δικό σου αέριο"!!!

Κίνηση αυτοκινήτου καίγοντας ξύλο και παράγοντας αέριο

Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Κι όμως, σε συνθήκες κρίσης – και έλλειψης καυσίμου – η πρώτη διαθέσιμη λύση είναι η μετατροπή του κινητήρα ώστε να...
λειτουργεί «καίγοντας ξύλα»!
Για την ακρίβεια, να λειτουργεί με το αέριο στο οποίο μετατρέπεται η οργανική ύλη υπό την επήρεια μιας υπερυψηλής θερμότητας ενός «ειδικού (μετα)καυστήρα (1400ο C).
Ιδέα που έρχεται από το μακρινό 1870 όταν πρωτοχρησιμοποιήθηκε το ξύλο για παραγωγή αερίου που χρησιμοποιούνταν στο φωτισμό δρόμων και στο μαγείρεμα!
Το 1920 ο Γερμανός Μηχανικός George Imbert ανέπτυξε μια γεννήτρια παραγωγής «ξυλο-αερίου» προορισμένη για «αυτοκίνηση».



Η γεννήτρια μπήκε σε μαζική παραγωγή από το 1931. Στα τέλη της δεκαετίας του ’30 κυκλοφορούσαν περί τα 9.000 τέτοιου τύπου οχήματα, αποκλειστικά στην Ευρώπη.
Η σχετική τεχνολογία διαδόθηκε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες κατά την διάρκεια του 2ου Παγκ. Πολέμου λόγω της εκτεταμένης έλλειψης καυσίμων.
Αρκεί να πούμε ότι κατά τον 2ο Παγκ. Πόλεμο – κατά την διάρκεια του οποίου εξελίχθηκε σημαντικά η σχετική τεχνολογία - σχεδόν κάθε αυτοκίνητο στην ηπειρωτική Ευρώπη κινούνταν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Κατάσταση που σε κάποιες περιπτώσεις, οδήγησε δυστυχώς σε αρκετά εκτεταμένη αποδάσωση. Όπως στη Γαλλία.
Ενδεικτικά να πούμε ότι μόνο στη Γερμανία κυκλοφορούσαν περί τα 500,000 αυτοκίνητα τέτοιου «ενεργειακού τύπου» στο τέλος του πολέμου.



Και αναφερόμαστε σε «πολιτικά οχήματα» καθώς η σχετική τεχνολογία οδήγησε σε μια άλλη όσον αφορά στα στρατιωτικά Γερμανικά οχήματα. Γι’ αυτά, οι Γερμανοί προτίμησαν την παραγωγή υγροποιημένων συνθετικών καυσίμων (και πάλι παραγόμενα από ξύλο ή/και κάρβουνο). Αξίζει εδώ να αναφερθεί ότι πλέον του 50% των τότε αναγκών της Γερμανικής πολεμικής μηχανής εξυπηρετήθηκε με καύσιμα τέτοιου τύπου. Ιδίως δε στην Γερμανική Πολεμική Αεροπορία, το ποσοστό αυτό ξεπέρασε το 70%!
Συνολικά στον 2ο Παγκ. Πόλεμο χρησιμοποιήθηκαν σε όλη την υφήλιο παραπάνω από 1.000.000 αυτοκίνητα τέτοιου τύπου.
Μετά τον πόλεμο, όταν το πετρέλαιο έγινε και πάλι διαθέσιμο και προσιτό αυτή η τεχνολογική λύση έπεσε σε «παρακμή».
Παρ’ όλα αυτά, αρχές του ’50, στην τότε Δυτική Γερμανία υπήρχαν περί τα 20,000 τέτοια οχήματα.
Την δεκαετία του ’50 το πεδίο ενδιαφέροντος μετατοπίστηκε στην Σκανδιναυία. Ένεκα της «πληθώρας ξύλου» που διέθετε.
Το 1957, η Σουηδική κυβέρνηση ξεκίνησε ένα ερευνητικό πρόγραμμα για να προετοιμάσει μια έγκαιρη «ενεργειακή μετάβαση στο «ξυλο-αέριο» ώστε να προφυλαχθεί από μια πιθανή μελλοντική «διεθνή κατάρρευση του πετρελαίου».
Ο σκοπός ήταν να αναπτυχθεί μια εξελιγμένη τεχνολογία αυτού του τύπου που θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε όλα τα είδη οχημάτων. Η έρευνα υποστηρίχθηκε από τη Volvo.
Τα αυτοκίνητα αυτού του τύπου οπωσδήποτε δεν είναι στυλιστικά κομψά. Είναι απλώς μια πρακτική λύση ανάγκης. Και κυρίως είναι παραγωγές ερασιτεχνών. Τουλάχιστον πριν και μετά τον 2ο Παγκ. Πόλεμο. Καθώς τότε, αυτοκινητοβιομηχανίες όπως η Mercedes και project όπως τοVolkswagen έκαναν τις δικές τους «στυλιστικές» προτάσεις. Όπως αυτές ας πούμε, όπου δεν φαίνεται απολύτως τίποτα από τις «ενεργειακές ιδιαιτερότητες» του οχήματος.



Ο μεγάλος κίνδυνος βεβαίως, σήμερα – σε μια πιθανή «εσπευσμένη» εφαρμογή μιας ανάλογης «λύσης ανάγκης» - που τόσο εκτεταμένη είναι η χρήση του αυτοκινήτου, θα ήταν η απόλυτη καταστροφή των δασών. Αν αυτό το συνδυάσει κανείς με την «επικείμενη» (πάλι λόγω κρίσεως και εκτάκτου ανάγκης) εκτεταμένη θέρμανση επίσης μέσω ξύλου, ο κίνδυνος γίνεται ακόμη μεγαλύτερος.
Αυτό θα μπορούσε βεβαίως να αποσοβηθεί σημαντικά κατ’ αρχήν μέσω της παραδοχής ότι μια τέτοια λύση θα ήταν λύση ανάγκης. Και όχι για να υπηρετήσει τον σημερινό τρόπο ζωής όπου χρησιμοποιείται το αυτοκίνητο για το παραμικρό. Κατά δεύτερον, μέσω της εκτεταμένης χρήσης «αυτοσχέδιου ξύλου», και δη σε «οικιακή βάση». Και αναφερόμαστε στην ιδιοπαραγωγή «μπριγκέτας». Συνδυασμός δηλαδή πολτοποιημένου χαρτιού και βιομάζας (υπολείμματα ξύλου). Κατά τρίτον, λογικά θα αναμένουμε να δούμε λύσεις του τύπου η «υπερ-καύση» αυτή του ξύλου να μην γίνεται στο αυτοκίνητο – όπως είναι η συνήθης πρακτική ως τώρα – αλλά στο σπίτι ώστε η «παραγόμενη θερμότητα» να μην πηγαίνει χαμένη αλλά να αξιοποιείται οικειακά. Είτε για θέρμανση είτε για άλλες χρήσεις (πχ μετατροπή της σε ηλεκτρική ενέργεια με μικρά οικιακά συστήματα).



Το παραγόμενο αέριο θα ανέμενε κανείς να αποθηκεύεται σε φιάλες οι οποίες κατόπιν θα κινούν το αυτοκίνητο ή/και δεξαμενές ώστε να εξυπηρετούνται και πάλι οικιακές ανάγκες (πχ μαγείρεμα). Όπως άλλωστε συμβαίνει και τώρα με τα υγραεριοκίνητα. Φυσικά, το όλο «πακέτο» έρχεται σε «αντίθεση συμφερόντων» με το γνωστό τεράστιο κύκλωμα εκμετάλλευσης του Πετρελαίου και Φυσικού Αερίου. Και μόλις βρήκαμε τον λόγο που δεν έχει πάρει την έκταση που θα έπρεπε να έχει ήδη πάρει η «σχετική έρευνα και παραγωγή». Αλλά η «κρίση» καμιά φορά «ανοίγει δρόμους» που αδυνατεί να ανοίξει η ειρήνη. Το αν η Πολιτεία βεβαίως θα έδινε άδειες γι’ αυτές τις μετατροπές των αυτοκινήτων ή για την «οικιακή ιδιοπαραγωγή» αυτού του αερίου, είναι ένα άλλο θέμα.....


Περισσότερες λεπτομέρειες δείτε στο παρακάτω :
http://aegeanhawk.blogspot.gr/2012/11/1870.html#more


Ξυλόπνευμα (Μεθανόλη) Vs Αιθανόλης


Ουσιαστικά, παραπάνω γίνεται λόγος για ένα ευρέως γνωστό στοιχείο, την Μεθυλική Αλκοόλη ή αλλιώς Μεθανόλη.
Το δίδυμο αδερφάκι δηλαδή, της τόσο γνωστής μας Αιθυλικής Αλκοόλης ή Αιθανόλης, του «κυρίαρχου των βιοκαυσίμων», ως έχουν τουλάχιστον αυτή τη στιγμή.
Τα παραπάνω μας βάζουν στην καρδιά ενός άλλου ευρύτερου θέματος.


Τα βιοκαύσιμα.
Τα οποία, με τον τρόπο που παράγονται στερούν πόρους διατροφής από τον άνθρωπο.

Εκτάσεις καλλιεργούνται με ενεργειακά φυτά αντί να καλλιεργούνται από βρώσιμα είδη. Ή ακόμη χειρότερα, καλλιεργούνται βρώσιμα είδη (πχ σιτηρά) τα οποία αντί να κατευθυνθούν στην διατροφή (όπως θα έπρεπε), οδηγούνται στην παραγωγή βιοκαυσίμων (αιθανόλης).
Ενώ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθούν στην διατροφή και τα υπολείμματά τους (βιομάζα) να κατευθυνθούν στην παραγωγή βιοκαυσίμων (μεθανόλη). Το «ξυλο-αέριο» (χονδρικά) που λέγαμε παραπάνω.
Η τεχνολογία υπάρχει και διαρκώς εξελίσσεται. Η θέληση δεν υπάρχει σε επαρκή βαθμό όπως φαίνεται.


Περισσότερα επί της διαφοράς των δύο «γενιών βιοκαυσίμων», εδώ:
http://aegeanhawk.blogspot.gr/2012/11/vs-2.html#more


Η wikipedia
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BB%CE%B7


αναφέρει για την Μεθανόλη:


«...Η ίδια η μεθανόλη μπορεί να χρησιμοποιηθεί απευθείας ως καύσιμο βαθμού οκτανίων 96 σε βενζινοκινητήρες. Η χρήση της όμως επιτρέπεται σε ορισμένες μόνο χώρες. Το κύριο πρόβλημα στη χρήση της είναι η όξινη δράση της, που στη θερμοκρασία καύσης, είναι ικανή να διαβρώσει το προστατευτικό επίστρωμα οξείδιο του αργιλίου (Al2O3) του θαλάμου καύσης των μηχανών εσωτερικής καύσης...»
«...Κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η μεθανόλη (και διάφορα μίγματά της με άλλες ουσίες) χρησιμοποιήθηκε, μεταξύ άλλων, και σαν προωθητικό των πυραύλων και των αεριωθούμενων της Ναζιστικής Γερμανίας, με τη γενική κωδική ονομασία «M-Stoff»....»
«...Άλλη, παλαιότερη βιομηχανική παραγωγή μεθανόλης, την αξιοποιούσε ως παραπροϊόν της ξηρής απόσταξης ξύλου, από την οποία προέρχεται και το εμπειρικό όνομα «ξυλόπνευμα» της μεθανόλης...»


Στο «Καύσιμα από αέρα!» ( http://aegeanhawk.blogspot.gr/2012/11/blog-post_14.html#more )
επίσης αναφέρονται τα εξής περί Μεθανόλης:


«...Καύσιμα με χαμηλό αριθμό ατόμων άνθρακα, όπως η μεθανόλη και η αιθανόλη διαθέτουν συγκεκριμένα πλεονεκτήματα όταν χρησιμοποιούνται σε μηχανές εσωτερικής καύσης. Ο αυξημένος αριθμός οκτανίων οδηγεί στην αύξηση της απόδοσης, ενώ η εξάτμιση τους στις υψηλές θερμοκρασίες προκαλεί ψύξη του μείγματος που κατευθύνεται στους κυλίνδρους. Αυτά τα δευτερογενή θερμοδυναμικά οφέλη τα καθιστούν κατάλληλα για τη χρήση τους σε υπετροφοδοτούμενους κινητήρες (η υπετροφοδότηση χρησιμοποιείται ευρέως από τους κατασκευαστές αυτοκινήτων να μειώσουν το μέγεθος του κινητήρα, τις εκπομπές ρύπων και το βάρος του οχήματος)....»


Παραγωγή αλκοόλης: Μια άλλη «συγγενική διάσταση» του θέματος.....


Μια ακόμη «αρκούντως γραφική» πλην κατατοπιστική εικόνα για το τι σημαίνει «μεθανόλη» που μας βάζει όμως σε μια ακόμη «ευρύτερη διάσταση» του πράγματος, είναι το παρακάτω απόσπασμα που σε παραλλαγές βρίσκει κανείς στο διαδίκτυο σε κάθε αναφορά περί απόσταξης τσίπουρου και γενικώς αλκοόλ από φρούτα:
«...Τα τσάμπουρα αποδεδειγμένα παράγουν το λεγόμενο «ξυλόπνευμα»....Η αλκοόλη αυτή έχει χαμηλότερο βαθμό πτητικότητας και γι αυτό αποστάζεται πρώτη. Στις βιομηχανίες, αυτή η αλκοόλη είναι που (με την προσθήκη μπλέ χρώματος για να αναγνωρίζεται) διατίθεται ως «φωτιστικό οινόπνευμα»...»
Χονδρικά μας λέει ότι όταν μπαίνουν στο καζάνι μαζί καρπός (πχ σταφύλι) και κοτσάνια (υπολείμματα βιομάζας) το πρώτο παράγει αιθανόλη και το δεύτερο μεθανόλη. Λέγοντάς μας δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς ότι σε «δύσκολες στιγμές κρίσης», ο Πολίτης θα χρειαστεί να καταφεύγει τακτικά στην απόσταξη διαφόρων ειδών βιομάζας προκειμένου να λαμβάνει ποσότητες αλκοόλης τόσο για υγειονομικούς λόγους όσο και για «καύσιμο».
Ένα γενικό συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι πως σε συνθήκες κρίσης κι επιβίωσης, μια από τις πλέον σημαντικές «ενεργειακές κατευθύνσεις» που πρέπει να στραφεί ο Πολίτης είναι η «ποικιλότροπη εκμετάλλευση της βιομάζας» που πάντα υπάρχει άφθονη στη φύση. Ακόμη και στην αστική φύση. Αυτή είναι ικανή να καλύψει πλήθος αναγκών. Από την θέρμανση ως την αυτοκίνηση, από την λειτουργία γενικώς μηχανών εσωτερικής καύσης μέχρι την παραγωγή κομπόστ (φυσικό λίπασμα) κι από την παραγωγή ιατρικής αλκοόλης μέχρι την παραγωγή ηλεκτρισμού.


Τα παραπάνω ήταν μια πολύ «γενική» ενημέρωση, απλά ως έναυσμα για μεγαλύτερη έρευνα.


Ενδιαφέρουσες πηγές πληροφόρησης θα βρείτε κι εδώ
http://fugazigr.wordpress.com
Γιώργος Ανεστόπουλος
http://nea-arxh-news.blogspot.gr