Είναι πολύ εντυπωσιακό να βλέπεις ένα αυτοκίνητο WRC να αγωνίζεται στις ειδικές διαδρομές. Είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό να παρακολουθείς πλάνα των διαδρομών από τις εσωτερικές κάμερες του αυτοκινήτου. Το συγκλονιστικό είναι να ζεις με κάθε εκατοστό του σώματός σου την εμπειρία μιας ειδικής διαδρομής μέσα σε ένα αυτοκίνητο WRC.
Για την ακρίβεια μέσα σε ένα αυτοκίνητο Group N, σύνομο με τους κανονισμούς της κατηγορίας WRC 2. Ένα Mitsubishi evo IX.
Την τελευταία ημέρα του Rally Acropolis λοιπόν, ο ΟΤΕ με κάλεσε σε ένα co-driving experience. Οι πληροφορίες που είχα ήταν λιγοστές. Ότι θα πάμε στην ειδική διαδρομή SS Athikia όπου θα μας περιμένει ένας οδηγός και τρία χιλιόμετρα διαδρομής. Και δεν σου κρύβω ότι ήμουν λίγο αγχωμένος. Γιατί είμαι από τους τύπους που όταν ο κολλητός τους πατάει λίγο γκάζι ή μπαίνει με πολλά σε μια στροφή, του λέω να κόψει ταχύτητα. Στα Αθίκια άλλαξα γνώμη. Και ο κυριότερος λόγος ήταν ο οδηγός Λευτέρης Μανιαδάκης.
Για 3 χιλιόμετρα στενού δύσβατου χωμάτινου δρόμου και οι πέντε αισθήσεις του οργανισμού μου ήταν εκστασιασμένες. Και το μικρό άγχος που ένιωθα φορώντας την πυρίμαχη στολή και μπαίνοντας στο Mitsubishi Evo IX, έφυγε μετά τις πρώτες δύο στροφές. Εκεί που κατάλαβα ότι αυτό που βιώνω είναι πολύ παραπάνω από εμένα.
(Στο παρακάτω βίντεο θα δεις: Την εκκίνηση για την πρώτη κατηφόρα ---> ένα κομμάτι οδήγησης ---> τη χαζόφατσά μου και πάλι ---> άλλο ένα κομμάτι δρόμου ---> την στάση που κάναμε στο τέλος του κατηφορικού κομματιού για να γυρίσουμε προς τα πάνω ---> άλλο ένα ανηφορικό κομμάτι δρόμου ---> το τέλος της διαδρομής)
Η επιτάχυνση που με κρατούσε κολημμένο για τα καλά στο bucket με προετοίμαζε για την συνέχεια. Οι ζώνες ασφαλείας που είχαν σφίξει πάνω μου κρατούσαν το σώμα μου σε κάθε άλμα και στροφή. Το πατάκι κάτω από το δεξί μου πόδι ήταν ευτυχώς αρκετά σκληρό για να αντέξει το φρένο που πάταγα ασυναίσθητα από στροφή σε στροφή.
Μου πήρε ευτυχώς πολύ λίγη ώρα όχι να συνηθίσω αλλά να αποφασίσω ότι πρέπει να αφεθώ εξ' ολοκλήρου σε αυτό το ιδιόμορφο τρενάκι του λούνα παρκ. Αυτό ακριβώς ένιωθα. Ότι το αυτοκίνητο πήγαινε σε ράγες με εμένα και τον οδηγό συνεπιβάτες στην πιο διασκεδαστική διαδρομή του κόσμου. Μόνο που οι ράγες δεν υπήρχαν. Τις έστρωνε μέτρο μέτρο ο Λευτέρης Μανιαδάκης για λογαριασμό του.
Δεν μπορούσα να συλλάβω ότι είμαι σε ένα αυτοκίνητο που σε δρόμο που εγώ θα πήγαινα με 30 χιλιόμετρα την ώρα κάποιος το πήγαινε με 120 και 130.
Αδυνατούσα να σκεφτώ γιατί εκεί που εγώ θα έστριβα ξεκάθαρα δεξιά έβλεπα τον Λευτέρη να κόβει αριστερά. Δεν μπορούσα καν να διανοηθώ πώς μπορούσε να πατάει φρένα όταν εγώ σε αντίστοιχη φάση θα είχα ήδη κάνει τον σταυρό μου πριν βουτήξω στον γκρεμό.
Αυτό όμως που με ξεπερνούσε πιο πολύ από όλα ήταν το απέραντο coolness του Λευτέρη Μανιαδάκη. Η τρομερή αίσθηση ασφάλειας που ένιωθες σε κάθε στροφή, σε κάθε φουρκέτα. Κι εκείνος φρόντιζε να σε ξεναγεί στη διαδρομή λες και σε πηγαίνει βόλτα να δεις τα αξιοθέατα. Η φωνή του στο αυτί ήταν τόσο γαλήνια που ένιωθες ότι είσαι στο κρεβάτι σου και έχεις τον Ευγένιο Τριβιζά στο προσκεφάλι σου να σε νανουρίζει με τα παραμύθια του.
"Μια κλειστή αριστερή που μπαίνουμε με τρίτη, ακολουθεί μια ευθεία που φτάνουμε στην πέμπτη και αμέσως νωρίς στα φρένα γιατί ακολουθεί φουρκέτα".
ΤΙ ΝΩΡΙΣ ΣΤΑ ΦΡΕΝΑ ΠΟΥ ΤΑ ΠΑΤΑΕΙ ΚΑΤΙ NANOSECOND ΠΡΙΝ ΤΗ ΣΤΡΟΦΗ;
Μου φαινόταν τουλάχιστον κωμικό. Κι όταν σταματήσαμε στη μέση της διαδρομής για να κάνει αναστροφή και να πάμε προς τα πίσω, γέλαγα σαν χαζός. Γιατί ήταν πραγματικά κωμικό να ζεις αυτή την εμπειρία ταυτόχρονα τόσο αληθινά όσο και σουρεαλιστικά.
Κατέβηκα από το αυτοκίνητο με ένα χαμόγελο στη φάτσα. Αν μπορούσαμε να ρωτήσουμε τα κορίτσια από το Genie και τα παιδιά από την Xdream, θα έλεγαν ότι είχαν απέναντί τους ένα παιδί μέσα σε ένα πάρκο με ζαχαρωτά. Απ' ότι είδα άλλωστε στα βίντεο που τραβούσαν τρεις κάμερες από τηνRentPro, παρακολουθούσα τη διαδρομή με το στόμα μισάνοιχτο. Και σε αντίθεση με οτιδήποτε extreme έχω κάνει στη ζωή μου μέχρι τώρα, ήταν η πρώτη φορά που είπα ότι θέλω να το ξανακάνω. Όχι σε λίγο καιρό. Αύριο.
Το check μπήκε στην wishlist μου. Σε μία ευχή που ξεκάθαρα δεν την είχα αλλά θα σου έλεγα χωρίς ενδοιασμό να βάλεις και στη δική σου λίστα. Για μια εμπειρία που είναι σίγουρο ότι θα λες και θα ξαναλες στους κολλητούς σου κάθε φορά που θα πετυχαίνετε στην τηλεόραση έναν αγώνα WRC. Κανένας στρατός. Καμία ιστορία πενταήμερης. Κανένα extreme sport.
oneman
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου