ήταν οι σκιερές οντότητες που χρησίμευαν κυρίως ως σωφέρ, προσωπικοί σεφ και καμιά φορά νοσοκόμοι. Ήταν αυτοί δηλαδή που διασφάλιζαν ότι οι ώρες του παιχνιδιού και του πάρτι θα περνούσαν χωρίς άλλα προβλήματα εκτός από το τι ακριβώς θα παίξουμε και ποιο τραγούδι θα χορέψουμε.
Στα εφηβικά χρόνια μετατράπηκαν σε παρουσίες την ύπαρξη των οποίων προσπαθούσαμε να αγνοήσουμε όταν κλεινόμασταν στα υπνοδωμάτια για να ακούσουμε μουσική και να ασχοληθούμε με τα διάφορα νεανικά μας ενδιαφέροντα τα οποία εκείνοι – ήμασταν σίγουροι – δεν καταλάβαιναν. Η επανάσταση εναντίον των γονιών μας επεκτεινόταν ως ένα βαθμό και στους γονείς των φίλων μας – ανήκαν, εξάλλου, στο ίδιο είδος παράλογων και καταπιεστικών κατά τη γνώμη μας ανθρώπων.
Στα μετεφηβικά, φοιτητικά χρόνια, αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε την ύπαρξή τους και να υποψιαζόμαστε ότι και αυτοί μπορεί να είχαν ανεξάρτητες προσωπικότητες. Ναι μεν ήταν απλά οι γονείς των φίλων μας, αλλά κάποιες φορές μπορούσαμε να κάνουμε ωραίες συζητήσεις μαζί τους όσο περιμέναμε το φίλο ή τη φίλη να ετοιμαστεί για τη βραδινή έξοδο. Αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε – χωρίς βέβαια να τολμούμε να το παραδεχτούμε ακόμα και στον εαυτό μας – ότι αυτοί οι άνθρωποι κάποτε πέρασαν από τα ίδια στάδια που περνάμε κι εμείς. Ότι στο πρόσωπό τους, και στο πρόσωπο των γονιών μας, μπορεί να βλέπουμε το μακρινό μας μέλλον. Αλλά αυτές ήταν σκέψεις που τις διώχναμε ως άκαιρες. Θα υπήρχε καιρός αργότερα για τέτοιες καταθλιπτικές διαπιστώσεις.
Αφήνω τώρα τον πληθυντικό και περνάω στις σκέψεις του παρόντος:
Τώρα, στην πρώτη ώριμη ηλικία – την οποία ορίζω ως τα πρώτα “-άντα” – οι γονείς είναι συχνά το ίδιο ενδιαφέροντες με τους ίδιους τους φίλους μου. Είναι οι άνθρωποι στους οποίους οφείλονται σε μεγάλο βαθμό εκείνα τα χαρακτηριστικά τα οποία εκτιμώ, θαυμάζω, βρίσκω ενδιαφέροντα στα κοντινά μου πρόσωπα. Είναι εκείνοι που μπορούν να μου δώσουν μια ιδέα για τις αιτίες των φόβων ή των ανησυχιών των φίλων μου, ή για το πώς διαμορφώθηκαν εκείνα τα ισχυρά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους στα οποία βασίζομαι όταν ζητάω βοήθεια ή συμβουλές.
Χωρίς να το έχω διερευνήσει πολύ (αλήθεια, τι λέει η ψυχολογία γι’αυτό;), πιστεύω ότι μεγάλο κομμάτι της προσωπικότητάς μας διαμορφώνεται στα πολύ μικρά μας χρόνια, μέσω της αλληλεπίδρασης με τους γονείς μας. Είναι οι άνθρωποι που θέτουν τους κανόνες, που ελέγχουν τη συμπεριφορά μας, που μας μαθαίνουν από τα γεννοφάσκια μας τι είναι πρέπον και τι όχι. Στη μετέπειτα ζωή μας θα επιτύχουμε ή θα αποτύχουμε σε πολλές από τις απόπειρές μας, και ένα μέρος αυτών των επιτυχιών και αποτυχιών μπορούν να συνδεθούν με τα διδάγματα που μας εντυπώθηκαν σε μικρή ηλικία.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα συναντήσετε τους γονείς του φίλου, του συντρόφου, του συναδέλφου σας, προσπαθήστε να ανιχνεύσετε τις συμπεριφορές τους εκείνες, που ίσως να αποτελέσουν ενδείξεις χρήσιμες για να κατανοήσετε λίγο καλύτερα τα χαρακτηριστικά του κοντινού σας προσώπου. Θα βρείτε πολλά στοιχεία, και ίσως να καταλάβετε λίγο καλύτερα κάποιους από τους παράγοντες που συνετέλεσαν στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του
engamovios.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου