Στο νότιο Μαλί (πρώην Γαλλικό Σουδάν), νότια του ποταμού Νίγηρα, ζει μια φυλή περίπου 100,000 ατόμων, που την αποτελούν φτωχοί αγρότες, οι Ντόγκον. Οι σπηλιές των βουνών Χομπορί στην περιοχή Μόπτι είναι οι κατοικίες τους, ενώ οι κοντινότερες πόλεις είναι το Τιμπουκτού στα βόρεια και η πρωτεύουσα της Άνω Βόλτας Ουαγκαντούγκου στο νότο. Οι Ντόγκον λέγεται, ότι κάποτε ήταν μέρος της φυλής Μαντίγκο που αρνήθηκε να εξισλαμιστεί στα τέλη του 17ου αιώνα και κατέφυγε στις σπηλιές για το λόγο αυτό. Άλλος λόγος, που επηρέασε την επιλογή για την εγκατάστασή τους σε εκείνο το σημείο είναι η παρουσία νερού, αφού ο ποταμός Νίγηρας είναι αρκετά κοντά.
Η τέχνη των Ντόγκον είναι κυρίως γλυπτική με θέματα θρησκευτικά, τα οποία δεν φτιάχνονταν για να επιδεικνύονται δημόσια αλλά κυρίως μέσα στα σπίτια των οικογενειών. Η σημασία της μυστικότητας βρίσκεται στο συμβολικό χαρακτήρα των αντικειμένων και στη διαδικασία με την οποία φτιάχνονται.
Όσον αφορά τη θρησκεία τους σημαντικό ρόλο παίζει ο Σείριος και εδώ το μυστήριο περιπλέκεται. Οι Ντόγκον έχουν ως αρχή ένα άστρο που σε καμία περίπτωση δεν είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού και που πολύ δύσκολα εντοπίζεται ακόμα και με το τηλεσκόπιο. Από το 1931 έως το 1956 ο Γάλλος ανθρωπολόγος Marcel Griaule μελέτησε τους Ντόγκον. Αυτό περιελάμβανε αποστολές στην περιοχή όπου κατοικούσαν οι Ντόγκον, οι οποίες διαρκούσαν μέχρι και 2 μήνες, το 1931, 1935, 1937,1938, και σε ετήσια βάση από 1946 μέχρι το 1956.
Το 1946 το Griaule έκανε μεγάλες συζητήσεις με τον σοφό των Ντογκόν Ogotemmêli, ο οποίος του ανέφερε, ότι οι Ντογκόν πίστευαν, ότι το φωτεινό αστέρι στον ουρανό, ο Σείριος, αποτελείται από 2 αστέρια. Επίσης φάνηκε να γνωρίζουν για τα δαχτυλίδια του Κρόνου και τα φεγγάρια του Δία.
Σήμερα γνωρίζουμε, ότι ο Σείριος Β’ είναι ένας «Λευκός νάνος» που διαφέρει όμως από τα αστέρια της ίδιας κατηγορίας λόγω του ότι αν και μικροσκοπικός, είναι τόσο βαρύς που μπορεί να ασκεί έλξη βαρύτητας πάνω στον κυρίως Σείριο. Ο Σείριος είναι ορατός από σχεδόν όλη την Γη τους χειμερινούς μήνες.
Μάλιστα οι Ντόγκον ονομάζουν το άστρο Πο Τολό. Τολό σημαίνει στη διάλεκτο τους αστέρι και Πό ονομάζουν έναν εξαιρετικά μικρό σπόρο φυτού. Θέλουν με τη σύνθετη αυτή λέξη να δώσουν με τον πιο απλό και έντονο τρόπο, το στίγμα του. Ο Πο Τολό (Σείριος Β’) είναι για αυτούς το πιο μικροσκοπικό αστέρι, αλλά παράλληλα και το πιο βαρύ. Τόσο βαρύ που ούτε όλα τα πλάσματα του κόσμου μαζί, δε μπορούν να το σηκώσουν. Το χρώμα του είναι λευκό και η τροχιά του ελλειπτική. Οι άνθρωποι της φυλής πιστεύουν ότι πραγματοποιεί μια περιστροφή γύρω από τον Σείριο κάθε 50 έτη και μάλιστα διοργανώνουν ειδική τελετή για να τιμήσουν τη μνήμη αυτού του γεγονότος.
Ιχθυοειδείς “θεότητες ” του μακρινού παρελθόντος
Οι ίδιοι οι Ντόγκον υποστηρίζουν, ότι πήραν την συγκεκριμένη γνώση στο μακρινό παρελθόν από εξωγήινους επισκέπτες, τους Νόμμος. Μία αμφίβια εξωγήινη φυλή, την οποία περιγράφουν με τη μορφή ψαριών και τους παρουσιάζουν σαν λυτρωτές της ανθρωπότητας. Αυτή την αναφορά σε θεούς με μορφή ανθρώπου και ψαριού τη συναντάμε και στη Βαβυλωνιακή παράδοση.
Όπως αναφέρει ο Νικόλαος Λίτσας στο βιβλίο του «Η ιερή προϊστορία της Ελλάδος» ο πρώτος από τους Βαβυλώνιους θεούς, ο Ωάννες, αντιπροσώπευε τον ήλιο. Είχε τη μορφή ανθρώπου, εκτός από το κεφάλι και το δέρμα του. Είχε κεφάλι ψαριού και το δέρμα του είχε λέπια ψαριού. Σε κατοπινά χρόνια ο Ωάννες αντικαταστάθηκε από τον Έα, ο οποίος ήταν μισός ψάρι και μισός άνθρωπος.
Ο Βηρωσσός ήταν Βαβυλώνιος ιερέας του θεού Βήλου ή Βάαλ, ο οποίος έγραψε στα Ελληνικά το ιστορικό έργο Βαβυλωνιακόν, προς τιμήν του Αντιόχου Ά του Σωτήρος (281 – 260 π.Χ.). Ο Βηρωσσός λοιπόν μας άφησε ένα κείμενο όπου περιγράφει η συνάντησή του με υποθαλάσσια ανθρωποειδή όντα. Πρόκειται για τους μυστηριώδεις Άπκαλλους, οι οποίοι έμοιαζαν με ιχθείς και μετέδωσαν στους ανθρώπους τις πρώτες επιστημονικές γνώσεις.
Ιχυθοειδής μορφές υπάρχουν όμως και στην ελληνική μυθολογία. Στην ελληνική μυθολογία φέρεται ως πρωτότοκος γιος του Πόντου και της Γαίας (Ησίοδος) και κατ΄ άλλους του Ωκεανού και της Τηθύος. Συνήθης κατοικία του είναι ένα λαμπρό σπήλαιο, ή ένα φωτεινό ανάκτορο που βρίσκεται στα βάθη των Ωκεανών.
Ο Νηρέας φέρεται ως θαλάσσια θεότητα προγενέστερη του Ποσειδώνα. Οι αρχαίες ελληνικές παραδόσεις και σχεδόν όλοι οι αρχαίοι Έλληνες ποιητές και καλλιτέχνες παρουσιάζουν τον Νηρέα ως γέροντα μειλίχιο αγαθόν και αξιαγάπητο. Σύζυγός του ήταν η Ωκεανίδα Δωρίς με την οποία απέκτησε το πολυάριθμο γένος των Νηρηίδων τις ωραιότατες κόρες πενήντα σε αριθμό ή εκατό κατά νεώτερες παραδόσεις.
Ο Νηρέας είχε το χάρισμα της μαντικής, λέγεται ότι προείπε στον Πάρη όταν απήγαγε την Ελένη τον όλεθρο της πατρίδας του συνεπεία της κακής του πράξης. Όπως όλες οι θαλάσσιες θεότητες μπορούσαν να μεταμορφώνονται έτσι και ο Νηρέας μεταμορφωνόταν σε περίεργα και απίθανα σχήματα. Ο Νηρέας ήταν επίσης εκείνος, που έδειξε στον Ηρακλή παλεύοντας με αυτόν για να το επιτύχει το δρόμο προς τον κήπο με τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων.
Το όνομα Νηρεύς έχει σαφώς καθορισμένη έννοια και μας θυμίζει το νερό που κινείται. Ο Νηρέας αναφέρεται στον Όμηρο και στον Ησίοδο με τέτοιο τρόπο που είναι εύκολο να αντιληφθούμε τα χαρακτηριστικά του, τα οποία τα συνέλαβε ο ανθρώπινος νούς από τις διάφορες μορφές της θάλασσας. Για παράδειγμα από τον λευκό αφρό στις κορυφές των κυμάτων φαντάστηκαν οι άνθρωποι τον Νηρέα γέροντα, καθώς και το λαϊκό του όνομα ήταν γέρων άλιος
Ο Τρίτων στην ελληνική μυθολογία ήταν θεότητα της θάλασσας που αναφέρεται πρώτα από τον Ησίοδο στη Θεογονία (930-933). Γιος του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης που κατοικούσε ατο βυθό της θάλασσας στα χρυσά ανάκτορα των γονιών του. Κατά το σώμα ήταν όμοιος με τους άλλους θεούς αλλά από τους γλουτούς και κάτω κατέληγε σε ουρά (Απολλώνιος ο Ρόδιος «Αργοναυτικά» Δ’ 1610-1617).
Επειδή οι περί αυτόν παραδόσεις εντοπίζονταν στις ακτές τόυ σημερινού κόλπου της Σύρτης (Λιβύη) φαίνεται πως η λατρεία αυτού μεταφέρθηκε από Έλληνες ναυτικούς εξ Αφρικής προσλαμβάνοντας ανθρωπόμορφη παρουσία. Το όνομά του συνδέθηκε με την Αργοναυτική εκστρατεία όταν το πλοίο Αργώ σφηνώθηκε (προσάραξε) στη Τριτωνίτιδα λίμνη και βοήθησε στην αποκόλληση και έξοδό του στο ανοικτό πέλαγος.
Ο Παυσανίας τον περιγράφει να φέρει πυκνά βαθυπράσινα μαλλιά (χρώμα ρηχής θάλασσας), με μεγάλο στόμα (μήκος ακτής), μάτια μεγάλα λευκά (παράκτιος αφρός), δάκτυλα και νύχια μεγάλα (τα ίχνη του αποσυρόμενου παράκτιου κύματος επί της ξηράς) και από το στέρνο και κάτω ουρά δελφίνων (ως ορμή που έβγαινε από τη θάλασσα). Άλλοι παρίσταναν αυτόν με δύο ουρές και δύο πόδες ίππου όπως ο Ιχθυοκένταυρος. Άλλοι θεωρούσαν ότι υπήρχαν πολλοί Τρίτωνες οι Κενταυροτρίτωνες» που σάλπιζαν με κοχύλια την έλευση του Ποσειδώνα ή κατά διαταγή εκείνου την ηρεμία των κυμάτων.
Το 1976 ο Robert Temple έγραψε ένα βιβλίο σχετικά με το θέμα, το “The Sirius Mystery”. Η ύπαρξη του Σείριου Β, ο οποίος δεν είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού υπολογίστηκε για πρώτη φορά με μαθηματικούς υπολογισμούς από τον Friedrich Bessel το 1844, ενώ οι έρευνες για το άστρο αυτό εξασφάλισαν φωτογραφικό υλικό μετά το 1970. Ο Temple υποστηρίζει ότι δεν είναι δυνατόν να πήραν την γνώση αυτή πουθενά αλλού παρά από έναν εξωγήινο πολιτισμό, καθώς οι Ντόγκον δεν διέθεταν τηλεσκόπια ή άλλο τεχνολογικό πολιτισμό. Ο Carl Sagan συμφωνεί με τον Temple πως οι Ντόγκον δεν μπορεί να πήραν αυτές τις πληροφορίες χωρίς να έρθουν σε επαφή με κάποιον τεχνολογικά ανεπτυγμένο πολιτισμό. Ο Sagan όμως λέει, πως ο πολιτισμός αυτός ήταν γήινος και όχι εξωγήινος.
Πιο σύγχρονοι ερευνητές αμφισβητούν το έργο του Griaule λέγοντας ότι ίσως οι Ντόγκον είχαν πληροφορηθεί με κάποιο τρόπο για το Σείριο από άλλους ταξιδιώτες στην αρχή του 20ου αιώνα, ενώ κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι ίσως ο ίδιος ο Griaule ενημέρωσε τους Ντόγκον για τον Σείριο. Όμως αυτό, που παραμένει μυστήριο είναι πως οι Ντόγκον αναφέρουν για περίεργα αμφίβια όντα, τα οποία αναφέρονται και σε άλλους πολιτισμούς. Κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει, ότι οι Ντόγκον ήρθαν στην Αφρική από τη Μεσοποταμία, αλλά και πάλι δεν εξηγείται, πως γειτονικοί λαοί (Αίγυπτος) δεν γνώριζαν κάτι ανάλογο, είτε για το Σείριο, είτε για αμφίβιους επισκέπτες από το παρελθόν.
πηγή: agrinioart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου