Η καλύτερη παραλία των νησιών μας

Ευχάριστοι προβληματισμοί. Κάπως έτσι αποκαλούμε αυτά τα διλήμματα, αυτά τα ερωτήματα που έχουμε στην καθημερινότητά μας και αφορούν κάποιες ξέγνοιαστες εμπειρίες ή αναμνήσεις μας. Το να προσπαθήσεις άλλωστε να σκεφτείς ποια είναι η αγαπημένη σου παραλία είναι κάτι που μόνο ωραίες αναμνήσεις μπορεί να σου ξυπνήσει.

Σίμος στην Ελαφόνησο η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

 

Όχι πως δεν λατρεύω και τις 30 παραλίες της Μυκόνου, την οποία ψήφισα ως το αγαπημένο μου νησί την προηγούμενη βδομάδα. Ελιά, Καλό Λιβάδι, Κάππαρη, Πάνορμος, Φτελιά, Φωκός, Αι Γιάννης και τόσες, τόσες άλλες, όλες πανέμορφες, όλες αγαπημένες. Αλλά τις καλύτερες αναμνήσεις μου από παραλία τις βρέχει για πάντα το κρυστάλλινο νερό του Σίμου. Δύο φορές μόνο έχω βρεθεί στην τιρκουάζ αγκαλιά της, και αυτό γιατί «κάνω οικονομία», δεν θέλω να πηγαίνω συχνά για να μην την «χαλάσω», να μην την βαρεθώ, να μην την συνηθίσω. Αλλά αυτές οι δύο ήταν αρκετές για να την ερωτευτώ παράφορα. Τόσο παράφορα, όσο ερωτεύτηκα εκείνον που με πήγε εκεί για πρώτη φορά.

Τσιγκράδο στη Μήλο ο Χρήστος Χατζηιωάννου

 

Δεν θυμάμαι σε ποιο άλλο θέμα έλεγα ότι αν δεν έχει παίδεμα μία απόλαυση, δεν μπορείς να την αποκαλείς απόλαυση. Είχα πάει και παλιότερα στο Τσιγκράδο της Μήλου. Τότε που είχε ένα μεγάλο βουνό από άμμο και το κατέβαινες σιγά σιγά και προσεκτικά μέχρι την παραλία. Πήγα όμως και πέρυσι. Και η κατάβαση ήταν πιο δύσκολη. Με σκοινί για να κρατιέσαι σε μία πολύ απότομη κατηφόρα. Με προσπάθεια να φτάσεις μία κάθετη σκάλα που σε κατέβαζε στην παραλία. Αλλά ήταν αυτή ακριβώς η δυσκολία που έκανε και κάνει την παραλία ιδαίτερη. Γιατί όταν φτάσεις στην άμμο θα υψώσεις και τις δύο γροθιές που δεν θα δεις οικογένειες, δεν θα δεις πάρα πολύ παρέες και για κάποιο λόγο θα συναντήσεις ανθρώπους που λες και ανήκουν σε μία ιδιότυπη ομάδα σεβασμού της παραλίας του Τσιγκράδο. Τα νερά της Μήλου τα έχουμε υμνήσει πολλάκις και δικαιολογημένα. Και ναι, το Σαρακήνικο είναι πιο εντυπωσιακό, το Κλέφτικο θα βγάλεις φωτογραφία αλλά σε αυτή την αμμουδιά του Τσιγκράδο, στις μικρές σπηλιές που θα σου δώσουν σκιά, σε αυτό τον μικρό κολπίσκο θα άφηνες χωρίς σκέψη και την ψυχή σου.

Καλάμι στην Εύβοια η Ιωάννα Παχούλη

 

Κάποιες στιγμές στη ζωή σου, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με κάτι πάρα (μα πάρα πάρα) πολύ όμορφο, έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα μεγάλο δίλημμα. Α) Το κρατάς "μυστικό" για να το χαίρεσαι μόνος σου. Β) Θέλεις απεγνωσμένα να το μοιραστείς με όλον τον κόσμο, γιατί ακριβώς είναι κάτι τόσο ξεχωριστό. Επιλέγω το δεύτερο,αφήνω στην άκρη δεκάδες παραλίες που μου έρχονται στο μυαλό και αποκαλύπτω την αγαπημένη μου παραλία, το Καλάμι Νότιας Ευβοίας. Μπορεί να πέρασα μερικά χιλιόμετρα χωματόδρομου μέχρι να φτάσω, μπορεί, φτάνοντας, να χρειάστηκε να καταρριχηθώ στα βράχη για να κατέβω, όμως η μικρή, σχεδόν ιδιωτική παραλία με τις ροζ και γαλάζιες μεγάλες πέτρες (δεν έχεις ξαναδεί κάτι τέτοιο), τα καταγάλανα νερά της και τον βράχο που ολοκλήρωνε το ειδυλλιακό τοπίο ήταν (ίσως) η ομορφότερη παραλία που έχω βουτήξει στη ζωή μου. Για τα χρώματα του ουρανού όταν έδυε ο ήλιος, δε θα πω κάτι, μιλάει η φωτό πιο πάνω...

Παραλία Βουτούμι στους Αντίπαξους ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

 

Εντάξει τώρα... Να μιλήσουν οι καπεταναίοι; Η καλύτερη παραλία που μπορείς να κάνεις μπάνιο είναι ΠΑΝΤΑ αυτή που δεν μπορείς να πας με αυτοκίνητο. Σαν το Βουτούμι, δηλαδή, στους Αντίπαξους. Τα Κ-Α-Λ-Υ-Τ-Ε-Ρ-Α νερά που μπορείς να βρεις στην Ελλάδα. Ειδικά αν πας νωρίς και δεν πλακώσει ο πολύς ο κόσμος. Στα μπόνους της όλης φάσης αυτό που έγραψε ο Καβάφης για ένα άλλο νησί, λίγο νοτιότερα. Αν τον πιστέψουμε και συμφωνήσουμε ότι μεγαλύτερη σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός, τότε η συγκεκριμένη παραλία κερδίζει από τα αποδυτήρια. Γιατί απλούστατα για να πας, παίρνεις καραβάκι ή (ακόμη καλύτερα) νοικιάζεις σκαφάκι από τους Παξούς και σκίζεις τα νερά του Ιονίου (λέμε), πετάς άγκυρα και μίνι βουτιά όπου σου κάνει κέφι, κάνεις τον Κουστώ στις σπηλιές κατά μήκος του νησιού και γενικά το ζεις κανονικά.

Άγιος Σώστης Σερίφου ο Μάνος Μίχαλος

 

Ναι, ο Σίμος σε κάνει χαζό με την εικόνα του και το Τσιγκράδο που λέει ο Χατζηιωάννου δεν το ξεπέρασα ποτέ, από το 2003 και έπειτα, όταν πήγα στη Μήλο. Όμως, στη Σέριφο που ποτέ δεν περίμενα να με εντυπωσιάσει, τόσο κοντά από τον Πειραιά, το μπάνιο είναι εμπειρία. Και στη Βαγιά στην πίσω πλευρά και γενικώς στις πολλές για το μέγεθος του νησιού παραλίες, αλλά ακόμη περισσότερο στον Άγιο Σώστη, η κατάσταση είναι για νευρικό γέλιο. Αν δεν φυσάει, σε πιάνουν τα νεύρα σου, με τόσο μαγευτικές στιγμές θα μπορούσες να ζεις συνέχεια σε αυτή τη χώρα και αντί αυτών, είσαι καθισμένος σε μια κωλοκαρέκλα στο γραφείο. Ο Άγιος Σώστης είναι ήρεμος, είναι καταγάλανος, είναι αμμουδερός, έχει δέντρα, έχει το εκκλησάκι, έλα ρε παιδιά τι να λέμε τώρα. Μιλάμε για μαγεία. Θέλω να πάω. Τώρα.

Θαψά στην Εύβοια η Δέσποινα Δημά

 

Τι να μας πούνε οι Μαλδίβες και τα Μπόρα Μπόρα, όταν υπάρχουν τα Θαψά, λίγο πιο πέρα από την Κύμη της Εύβοιας. Δύσκολο να φτάσεις αλλά αν τα καταφέρεις, ο χρόνος σταματά και το τοπίο σε κάνει να τα ξεχάσεις όλα. Οι γνώστες ξέρουν πως για να βρεθείς στον παράδεισο ο δρόμος είναι μακρύς και εγώ το επιβεβαιώνω και ως προς τα δύο σκέλη, αφού η πρόσβαση στο δικό μου παράδεισο γίνεται με καραβάκι. Τα νερά γαλανά και βαθύ πράσινο-ταυτόχρονα-ανάλογα τη διάθεση και το... μαγιό σου (παραλία με στυλ σου λέει). Όλα της καλά, αλλά αυτό που την κάνει ξεχωριστή στα μάτια μου είναι οι αναμνήσεις που μου έχει απλόχερα χαρίσει. Τα γελαστά πρόσωπα των φίλων μου, οι πατητές (ναι, κάνω ακόμα πατητές) και οι ατελείωτες ώρες πάνω στα λαλάρια (τα βότσαλα στα Κουμιώτικα) μαζεύοντας ήλιο συνθέτουν το καλοκαίρι μου. Όπου κι αν πάω, όπου κι αν βρεθώ, δεν έχω βρει κάτι άλλο να με ξελογιάσει περισσότερο. Επιστρέφω πάντα για να την αγαπήσω ακόμη πιο πολύ.

(συγχωρούμε τον Πάνο Κοκκίνη που δεν έγραψε για νησί. Παρασυρμένος μάλλον από το "σαν την Χαλκιδική δεν έχει")

Μπούσουλας στη Χαλκιδική ο Πάνος Κοκκίνης

 

Εδώ και δέκα χρόνια ψάχνω να βρω την ελληνική εκδοχή της Playa Del Carmen. Εκείνης δηλαδή της παραλίας με την λευκή άμμο και το καρτ ποστάλ beach bar που απόλαυσα -δυστυχώς για μόλις 10 μέρες- κατά την διάρκεια του γαμήλιου ταξιδιού μου στο Μεξικό. Στον Μπούσουλα, λοιπόν, την βρήκα. Την άμμο, την θέα, τις αναπαυτικές ξαπλώστρες και ένα beach bar φοντο που μοιάζει να ξεπατικώθηκε από κάτι που περιμένεις να βρεις στα Hamptons ή στο St Tropez.

Και, από τότε, το μόνο που ονειρεύομαι είναι το πότε θα επιστρέψω. Γιατί καλός και άγιος ο Σίμος (στην Ελαφόνησο) και τα αδέλφια του ανά την Ελλάδα, αλλά εγώ την ακροθαλασσιά την θέλω να έχει και τις ανέσεις της.

oneman