Η «Κυρία Γκάφα» εξυπηρέτησε τον Ταπί «φεσώνοντας» με €300 εκατ. το γαλλικό Δημόσιο

Ενα σκάνδαλο κατάχρησης εξουσίας που στοίχισε στο γαλλικό Δημόσιο 300 εκατ. ευρώ, γκάφες ολκής νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και μια ανελέητα ανοδική καριέρα: πρώτα διηύθυνε με σιδηρά πυγμή ένα διεθνές δικηγορικό γραφείο στις ΗΠΑ, μετά έγινε η πρώτη γυναίκα υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας και στη συνέχεια η πρώτη γυναίκα διευθύντρια του ΔΝΤ, που αγωνιά για τα παιδιά του Νίγηρα και κουνάει το δάχτυλο στους Ελληνες.

Ακούγονται πολλά… «ντεσού», αλλά όσοι την ξέρουν λένε ότι περισσότερο από τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και των τραπεζών η Κριστίν Λαγκάρντ εξυπηρετεί με κάθε μέσο τις δικές της πολιτικές φιλοδοξίες. Και ότι πολύ θα ήθελε κάποια μέρα να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Γαλλίας.

Ο μεγαλύτερος σκελετός στην ντουλάπα της είναι το σκάνδαλο Ταπί. Ανακριτές ερευνούν από πέρυσι το καλοκαίρι αν μεσολάβησε προσωπικά, ως υπουργός Οικονομικών, υπέρ του Μπερνάρ Ταπί, μεγαλοεπιχειρηματία φίλου του Νικολά Σαρκοζί, στη διαμάχη με την Credit Lyonnais.

Η Λαγκάρντ προώθησε τη διαδικασία της κρατικής διαιτησίας αντί της δικαστικής οδού στην υπόθεση του αμφιλεγόμενου δισεκατομμυριούχου, ο οποίος κατηγορούσε επί 16 χρόνια την τράπεζα ότι τον εξαπάτησε όταν πούλησε το μερίδιο των μετοχών της εταιρείας του Adidas.

Αλλά, εν τω μεταξύ, η Credit Lyonnais είχε τεθεί σε εκκαθάριση και το παθητικό της είχε μεταβιβαστεί σε κρατικό κονσόρτσιουμ. Το αποτέλεσμα ήταν να πληρώσει το γαλλικό Δημόσιο αποζημίωση-μαμούθ 300 εκατ. ευρώ στον Ταπί το 2008. Αν αποδειχθεί ότι υπήρξε κατάχρηση εξουσίας εκ μέρους της, η Λαγκάρντ κινδυνεύει με κάθειρξη 10 ετών και πρόστιμο 150.000 ευρώ.

Ο μισθός της στο ΔΝΤ φτάνει τα 380.959 ευρώ τον χρόνο – αφορολόγητα. Δεν ήταν η πλέον κατάλληλη να κατηγορήσει τους Ελληνες για φοροφυγάδες, αλλά στην πατρίδα της την φωνάζουν «Madame La Gaffe» («Κυρία Γκάφα») από το 2005. Μόλις δύο ημερών υπουργός, άρτι αφιχθείσα από τις ΗΠΑ, εξεπλάγη από τις διακοπές και τα ρεπό που δικαιούνταν οι γάλλοι εργαζόμενοι και είπε ότι το 35ωρο πρέπει να καταργηθεί επειγόντως.

Καθόλου γαλλική αντίληψη πραγμάτων, αλλά η 56χρονη Λαγκάρντ είχε μάθει από μικρή να θαυμάζει την Αμερική από τον πατέρα της, καθηγητή Αγγλικών, που την έστειλε να σπουδάσει πρώτα στις ΗΠΑ. Μετά τελείωσε τη Νομική και έκανε μεταπτυχιακά στις Πολιτικές Επιστήμες στη Γαλλία.

Από τότε ήθελε διακαώς να μπει στην πολιτική, αλλά απέτυχε, δύο φορές, στις εξετάσεις για τη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και έπιασε δουλειά στο διεθνές δικηγορικό γραφείο Baker&McKenzie. Η εξέλιξή της ήταν εντυπωσιακή. Σε μερικά χρόνια είχε γίνει πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου, με έδρα το Σικάγο. Οταν την πήραν στο τηλέφωνο, από το Παρίσι, για να αναλάβει υπουργείο, ήταν τέτοια η βιασύνη της να γυρίσει πίσω που ξέχασε τα γυαλιά της στο Σικάγο. Πρώτα έγινε υπουργός Εμπορίου, μετά Γεωργίας και μόλις έναν μήνα αργότερα, το 2007, υπουργός Οικονομικών.

Τον δρόμο για το ΔΝΤ της τον άνοιξε η καμαριέρα του ερωτύλου Ντομινίκ Στρος-Καν. Ο Σαρκοζί ήθελε πάση θυσία να μείνει η θέση στη Γαλλία και η Λαγκάρντ ήταν ιδανική επιλογή: δεξιά μέχρι μυελού οστέων, πιστή στο αγγλοσαξονικό οικονομικό μοντέλο, νιώθει στις ΗΠΑ σαν στο σπίτι της και έχει άνεση με τους κεφαλαιοκράτες και τους διεθνείς τραπεζίτες.

Ακόμη και όσοι την αντιπαθούν ομολογούν ότι έχει κοφτερό μυαλό, πείσμα και χιούμορ: στο γραφείο της ένα σκίτσο τη δείχνει σαν dominatrix με διχτυωτό καλσόν να μαστιγώνει έναν τραπεζίτη.

Τον Μάη  του ’68 απλώς κολυμπούσε
Οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριές της τον Μάη του ’68 έκαναν κατάληψη και πετούσαν πέτρες στους δρόμους. Εκείνη γράφτηκε σε πισίνα και άρχισε συγχρονισμένη κολύμβηση. Στα 17 κέρδισε χάλκινο μετάλλιο στο εθνικό πρωτάθλημα. Γυμνάζεται κάθε μέρα, τρέχει 30 χλμ. την εβδομάδα με το ποδήλατο, δεν πίνει, δεν καπνίζει, είναι φανατική χορτοφάγος.  Δις παντρεμένη, δις διαζευγμένη, με δύο 25άρηδες γιους, εγκατέλειψε τον πρώτο σύζυγο Βιλφρίντ Λαγκάρντ όταν γνώρισε τον βρετανό επιχειρηματία Ικραν Γκίλμορ. Αυτόν τον άφησε για χάρη του Κορσικανού, επίσης επιχειρηματία, Ζαβιέ Τζιοκαντί. Λέγεται ότι ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος, πραγματικό coup de foudre. Είναι μαζί από το 2006. Στην εκστρατεία της για το ΔΝΤ έπρεπε να πείσει την Κίνα να την ψηφίσει. Οι αναδυόμενες οικονομίες της αγοράς γκρίνιαζαν επί εβδομάδες για την ευρωπαϊκή κυριαρχία στη θέση, αλλά η Λαγκάρντ γοήτευσε το Πεκίνο σε ένα απόγευμα. Γεύμα με τον διοικητή της κεντρικής τράπεζας, τσάι με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, και η «δουλειά» ήταν δική της.


«Θα έβλεπε τον εαυτό της πρόεδρο της Γαλλίας»
«Γκάφα ή προειδοποίηση, με μια άγαρμπη παρέμβαση σε προεκλογική περίοδο, προς την Ελλάδα;» ρωτήσαμε τον Φιλίπ Κοστ, ανταποκριτή του γαλλικού περιοδικού «L’ Express» στη Νέα Υόρκη για τη σύγκριση που επιχείρησε η Λαγκάρντ ανάμεσα στους πτωχευμένους Ελληνες και στα λιμοκτονούντα παιδιά της Αφρικής.
«Δεν πιστεύω ότι απευθυνόταν στο ελληνικό ακροατήριο. Η δική μου ερμηνεία είναι ότι απευθυνόταν σε χώρες-μέλη του Ταμείου που ζητούν πιο σκληρή στάση απέναντι στην Ελλάδα. Επιπλέον έχει το βλέμμα της στραμμένο στους εσωτερικούς πολιτικούς συσχετισμούς στη Γαλλία. Θέλει να διαφοροποιηθεί από τον Ολάντ και από τις προσδοκίες που δημιούργησε η εκλογή του στους Ελληνες για καλύτερη αντιμετώπιση από τους δανειστές. Οι φιλοδοξίες της; Δεν κρύβονται. Θα έβλεπε τον εαυτό της πρόεδρο της Γαλλίας. Αλλά για να είναι αξιόπιστη υποψήφια πρόεδρος στη Γαλλία κάποια στιγμή στο μέλλον, θα πρέπει να αποδείξει το ταλέντο της στην οικονομία παίζοντας θετικό ρόλο στην ευρωπαϊκή κρίση – με πράξεις. Και αυτό δεν το έχει κάνει ακόμη» μας λέει ο Κοστ. Και εξηγεί: «Η Λαγκάρντ είναι γνωστή για γκάφες, αλλά ξέρει πώς να στέλνει ένα μήνυμα: ως επικεφαλής του ΔΝΤ αντιμετωπίζει διαμαρτυρίες από χώρες του Τρίτου Κόσμου για το ευρωπαϊκό μονοπώλιο σε αυτή τη θέση.
Η αναφορά στα παιδιά της Αφρικής και στους Ελληνες που δεν πληρώνουν φόρους ήταν ένας τρόπος για να διασκεδάσει τις υποψίες περί ευρωπαιοκεντρισμού και να ενισχύσει τη θέση της στο Ταμείο. Παρά την κατακραυγή, τα σχόλιά της για την Ελλάδα είναι μουσική στα αφτιά της κοινής γνώμης στη Γερμανία. Στην πραγματικότητα, η θέση της είναι πιο μετριοπαθής, κάπου ανάμεσα στη γερμανική εμμονή για λιτότητα και στην «ανάπτυξη με κάθε κόστος» που ευαγγελίζονται κάποιοι στη γαλλική Αριστερά».

press-gr.blogspot.com