Εν έτει 1959, ο 60χρονος Alfred Hitchcock (Anthony Hopkins) συγκαταλέγεται στους κορυφαίους σκηνοθέτες όλων των εποχών και βλέπει την τελευταία του δουλειά, το "Στη Σκιά Των Τεσσάρων Γιγάντων", να χαίρει καθολικής αποδοχής. Ο ίδιος ωστόσο θεωρεί εαυτόν επαναπαυμένο. Για το λόγο αυτό σκοπεύει να προκαλέσει τα καλλιτεχνικά του όρια αρχής γενομένης από τη νέα του ταινία. Όταν πέσει στα χέρια του το «Psycho», το βιβλίο του Robert Bloch που εμπνέεται από τα ειδεχθή εγκλήματα του Ed Gein, ο Hitchcock παθιάζεται με την ιδέα να το μεταφέρει στο σινεμά. Οι παραγωγοί προεξοφλούν την αποτυχία του εγχειρήματος και του αρνούνται τη χρηματοδότηση ενώ η επιτροπή λογοκρισίας τον περιμένει στη γωνία, όμως ο πεισματάρης σκηνοθέτης είναι διατεθειμένος να ολοκληρώσει πάση θυσία την ταινία, έχοντας στο πλευρό του την καθοριστική βοήθεια της συζύγου και στενής συνεργάτιδάς του, της Alma Reville (Helen Mirren).
Πρόκειται για ένα από τα ιερά τέρατα του παγκόσμιου κινηματογράφου. Το όνομά του καθιερώθηκε ως συνώνυμο του σασπένς για να καταλήξει σύντομα μία γλωσσική κοινοτοπία, καθώς ο όρος "χιτσκοκικό" έχει χρησιμοποιηθεί τόσες φορές, όσα και τα αναρίθμητα τινάγματα τρόμου, οι ανατριχίλες και τα ουρλιαχτά που συνόδευσαν τη θέαση της κλασσικής σκηνής του φόνου στην ντουζιέρα του "Ψυχώ". Συνεπώς, η ύπαρξη μίας ταινίας που εξιστορεί - με τις όποιες ανακρίβειες και ευκολίες - τα γεγονότα γύρω από τα γυρίσματα του πλέον εμβληματικού φιλμ στη λαμπρή φιλμογραφία του "θείου Αλφρεντ", δεν μπορεί παρά να μαγνητίζει την προσοχή.
Ο σκηνοθέτης του «Hitchcock», Sacha Gervasi (σεναριογράφος του «The Terminal»), φιλοτεχνεί το πορτρέτο του θρυλικού σκηνοθέτη με υλικά τα πλέον αντιπροσωπευτικά γνωρίσματά του. Η πολυσυζητημένη σχέση του Hitchcock με τις γυναίκες και ειδικότερα με τη σύζυγό του και τις πρωταγωνίστριές του βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας, όπως άλλωστε και οι ισχυρές ψυχαναλυτικές επιρροές που διέπουν το έργο του. Η περίφημη θέση του ηδονοβλεψία στην οποία τοποθετούσε ο Hitchcock τον θεατή, ο Gervasi την "προσφέρει" εδώ στον ίδιο τον ήρωά του, τον οποίο εμφανίζει να καιροφυλακτεί πίσω από τη χαραμάδα μιας πόρτας, την καμπίνα προβολής ή μία τρύπα στον τοίχο. Επίσης, κατά τα πρότυπα του περίφημου τηλεοπτικού προγράμματος "Alfred Hitchcock Presents", o Hitchcock του Hopkins είναι αυτός που αναλαμβάνει την on camera αφήγηση της ταινίας. Ακόμη, μέσα από τη γνώριμη λογική του "κλεισίματος του ματιού", το διάσημο προφίλ του σκηνοθέτη εμφανίζεται στην οθόνη με όλους τους πιθανούς τρόπους• υποφωτισμένο, ως σκιά στον τοίχο, σε κοντινά και σε μακρινά πλάνα, το προφίλ του αγνώριστου από το μακιγιάζ Hopkins που ελάχιστα μοιάζει στο en face με το πρόσωπο που υποδύεται, καδράρεται με κάθε ευκαιρία.
σχεδόν απαρατήρητοι.
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παράδοξο το γεγονός ότι οι συντελεστές του «Hitchcock» γύρισαν την ταινία αποφεύγοντας όπως ο διάολος το λιβάνι να ξεστρατήσουν από την τυπική περιγραφή όπου όλοι λίγο πολύ έχουν κατά νου για τον "θείο Αλφρεντ", τη στιγμή που (υποτίθεται πως) εξιστορούν μία από τις πιο ριζοσπαστικές και τολμηρές δημιουργικά περιόδους του. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι το μόνο παράδοξο της υπόθεσης. Παρόλη τη θρησκευτική προσήλωση που επιδεικνύουν ο Gervasi και οι συνεργάτες του τόσο στην λεπτομερή αναπαράσταση της εποχής όσο και στην σκιαγράφηση του Hitchcock ειδικότερα, η επιλογή τους να επικεντρωθούν κυρίως στην πολύπλευρη σχέση του σκηνοθέτη με την Alma Reville αναδεικνύει μία τεράστια αντίφαση: η ιδιοφυία που χαρακτηρίζει τον Hitchcock λάμπει δια της απουσίας της, καθώς η σύζυγός του εμφανίζεται να λαμβάνει όλες τις κρίσιμες αποφάσεις γύρω από την παραγωγή του «Psycho». Κάπως έτσι, η ομολογουμένως καίρια επιρροή της Reville στη ζωή του Hitchcock υπερτονίζεται σε τέτοιο βαθμό στην ταινία που φτάνει στο σημείο να συνθλίβει τη σημαντικότητα του θρυλικού σκηνοθέτη. Πατώντας σε αυτό, η δυναμική παρουσία της Helen Mirren έρχεται να επιβληθεί τόσο στην τίμια κατά τα άλλα ερμηνεία του Hopkins όσο και στο υπόλοιπο cast. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό πως με εξαίρεση τον (φτυστό ο Anthony Perkins) James D'Arcy, οι περισσότεροι πρωταγωνιστές (π.χ. Scarlett Johansson) περνούν
Όπως έχει αποδειχθεί σε τόσες και τόσες βιογραφικές ταινίες κατά το παρελθόν, το «Hitchcock» αιχμαλωτίζεται με ευκολία στην παγίδα της λεπτομερούς πλην όμως επιφανειακής αναπαράστασης, καθώς και στα συνεπακόλουθα δραματουργικά αδιέξοδα. Παρότι το φιλμ είναι θελκτικό στο μάτι, αδυνατεί να εμβαθύνει πέραν από το πρώτο επίπεδο της ιστορίας, κάτι για το οποίο φημίζονταν άλλωστε οι ταινίες του Hitchcock.
Εν τέλει, αυτό που ίσως χρειαζόταν περισσότερο η συγκεκριμένη ταινία, θα ήταν έναν σκηνοθέτη ικανό να επαναπροσδιορίσει ριζοσπαστικά τον θρυλικό Alfred Hitchcock καθώς και τις συνθήκες εντός των οποίων μεγαλούργησε. Ένας Sorrentino, για παράδειγμα, θα ήταν ιδανική επιλογή, καθώς η τολμηρή ματιά του άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της στον Andreotti του αριστουργηματικού «Il Divo».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου