H μουσική επένδυση σε μια τηλεοπτική σειρά (και σε μια ταινία ασφαλώς αλλά εδώ το θέμα μας είναι οι σειρές...) αποτελεί σπουδαίο όπλο στα χέρια του δημιουργού. Το κατάλληλο τραγούδι, την κατάλληλη στιγμή μπορεί να αναδείξει συναισθήματα με τρόπο που καμία καλογραμμένη ατάκα δεν θα κατάφερνε. Ο μετρ...Χριστόφορος Παπακαλιάτης κάτι ξέρει παραπάνω που αναλαμβάνει και τη μουσική επιμέλεια στις δουλειές του (μαζί με τη σκηνοθεσία, το σενάριο, το μοντάζ, την παραγωγή, την προώθηση, το catering, την ξεπατικωσούρα και φυσικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο του ωραίου, πλην βασανισμένου ήρωα που κυνηγάει στα στενά της Πλάκας τον σκύλο του, τη Μοναξιά και μετά τα φτιάχνει με την αδελφή του που όμως δεν ήταν αδελφή του αλλά κόρη της Πέμυς Ζούνης με την οποία επίσης το είχε κάνει ένα φεγγάρι λίγο πριν πέσει για ύπνο και ονειρευτεί τρεις ολόκληρες τηλεοπτικές σεζόν - ‘Η κάτι τέτοιο τέλος πάντων, δε μπορώ με αυτό το παιδί, μπερδεύομαι...) Το oneman έχει τιμήσει τη συγκεκριμένη πλευρά της τηλεόρασης κάνοντας αφιέρωμα σε ωραία τραγούδια που μάθαμε μέσα από τις αγαπημένες μας τηλεοπτικές σειρές. To παρόν κείμενο εντούτοις δεν εστιάζει τόσο στη μουσική αυτή – καθαυτή. Εστιάζει στον τρόπο που μέσω της μουσικής ορισμένες σκηνές μπορούν πραγματικά να απογειωθούν και να σε απογειώσουν. Δε χρειάζεται καν ένα τραγούδι να είναι ωραίο. Χρειάζεται να είναι το σωστό. Αν δεν έχετε καταλάβει ακόμα τι εννοώ, ακολουθούν εφτά παραδείγματα που ελπίζω να σας βοηθήσουν . A, ναι. Spoiler alert. Προφανώς...
7. Walk on gilded splinters - Paul Waller (The Wire - season 4 finale)
Το «The Wire» συνήθιζε να κλείνει κάθε σεζόν με μουσικά μοντάζ. Ήταν ένας μάλλον εύκολος αλλά αποτελεσματικός τρόπος να μας δείξει σε τι κατάσταση αφήνουμε τους αμέτρητους χαρακτήρες της σειράς. Παρότι η τέταρτη σεζόν υπήρξε για πολλούς η πιο αδύναμη από τις πέντε αυτού του τηλεοπτικού αριστουργήματος, το συγκεκριμένο μοντάζ είναι μάλλον το καλύτερο. Κυρίως επειδή το τραγούδι του Paul Waller (διασκευή του κλασσικού κομματιού του Dr. John από το 1968) δίνει στα πλάνα τη συνοχή που χρειάζονται και πιάνει το απαιτούμενο συναίσθημα στο 100%. Κάποιες ιστορίες κλείνουν, κάποιες παραμένουν ανοιχτές, ο Τζίμι Μακνάλτι επιστρέφει στην ομάδα που πάντα ξέραμε ότι ανήκει, υπάρχει ένας τόνος αισιοδοξίας λίγο μεγαλύτερος από όσο ...επέτρεπε συνήθως το «The Wire» αλλά βέβαια, υπάρχει και η διαφθορά που εξακολουθεί να κυβερνάει την Βαλτιμόρη. Και τι λέει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο «Οκ, φίλε, ο κόσμος είναι σκατά αλλά έφτασε η ώρα να πάμε παρακάτω»; Μια καλή ροκιά ασφαλώς...
6. Washed away - Joe Purdy(Lost, season 1, episode 3)
Δες το βίντεο εδώ.
Θυμάστε στην αρχή που τα πράγματα στο Νησί ήταν δύσκολα αλλά λιγάκι πιο απλά; Τότε που οι επιζώντες δεν ήξεραν ακόμα ο ένας τον άλλο, δεν είχαν την παραμικρή ιδέα πώς να επιβιώσουν και επίσης ήταν κι εκείνη η μικρή ανησυχητική λεπτομέρεια, ένας μαύρος καπνός που ολοφάνερα έβλαπτε σοβαρά την υγεία, να κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα; Τότε όμως που επίσης δεν υπήρχαν Άλλοι», δεν υπήρχε Τζέικομπ, μυστικές καταπακτές, άλματα στο χρόνο, πολικές αρκούδες, ποτάμια με φως, Ντάρμα κ.λ.π. Τότε τέλος πάντων που και οι ήρωες και εμείς νομίζαμε ότι κάποτε θα πάρουμε απαντήσεις (βρε κουτούτσικα, αφού αυτό «ήταν πάντα ένα σόου για τους χαρακτήρες και όχι για το μυστήριο»...); Ε, λοιπόν τότε, ο Χέρλι είχε ακόμα ipod και τα επεισόδια έκλειναν με τραγουδάκια. Το συγκεκριμένο κομμάτι, το θυμάμαι ακόμα, διότι παρότι ακουγόταν την ώρα που ταλαιπωρημένοι επιζώντες τριγυρνούσαν στα ερείπια μιας αεροπορικής συντριβής, κατόρθωνε να σου μεταδώσει αισιοδοξία και ζεστασιά. Σαν να κάθεσαι σε μια παραλία, γύρω από τη φωτιά και κάποιος να γρατζουνάει μια κιθάρα. Κατόρθωνε με λίγα λόγια να σου μεταδώσει πίστη σε ένα καλύτερο μέλλον. Το οποίο δεν ήρθε ποτέ. Ούτε για εμάς, ούτε για τους χαρακτήρες...
5. Chasing cars - Snow Patrol(Grey’s Anatomy, season 2 finale)
Το Grey’s Anatomy έχει παίξει τόσες πολλές φορές το χαρτί της εύκολης συγκίνησης που κανονικά θα έπρεπε να του απαγορευτεί από το αμερικάνικο ΕΣΡ να ξανασκοτώσει βασικό χαρακτήρα, υπό τους ήχους μελοδραματικών τραγουδιών! Στην προκειμένη περίπτωση πάντως, το κάνει τόσο εξόφθαλμα, τόσο αποενοχοποιημένα που θέλεις, δε θέλεις, μια συγκίνηση θα τη νιώσεις. Ο Ντένι πεθαίνει, η Ίζι βαλαντώνει, ο Άλεξ την παίρνει σηκωτή, η Κριστίνα πηγαίνει να συμπαρασταθεί στον –μαύρο που είπε τον συμπρωταγωνιστή του γκέι, αλλά όχι τόσο κομψά, και απολύθηκε από τη σειρά – έρωτα της και στο μεγάλο cliffhanger- η Μέρεντιθ καλείται να διαλέξει ανάμεσα στον Ντέρεκ και τον χαρακτήρα του Κρις Ό Ντόνελ (που δεν θυμάμαι καν πως τον έλεγαν, πιθανόν επειδή η μοναδική σημαντική συνεισφορά του στο “Grey’s” ήταν η συμμετοχή του στη συγκεκριμένη σκηνή). Όλα τούτα με τους Snow Patrol να αναρωτιούνται αν θα ξαπλώσεις δίπλα τους και θα ξεχάσεις τον κόσμο. Ε, εντάξει ρε φίλε, άνθρωποι είμαστε και λυγάμε!
4. Major Tom - Peter Schilling (The Gale song)(Breaking bad, season 4 , episode 4)
Η αρχική βερσιόν του τραγουδιού είναι πιο 80ς και από τις βάτες. Το 1983 o Peter Schilling προσπάθησε να συνεχίσει την ιστορία του Major Tom που είχε ξεκινήσει στο υπέροχο «Space Oditity» o David Bowie και έβγαλε το συγκεκριμένο σινγκλ του οποίου ο πλήρης τίτλος είναι «Major Tom coming home». Και παραδόξως έκανε σεβαστή επιτυχία.Η βερσιόν του «Breaking Bad» θεωρητικά μπορεί να χαρακτηριστεί αστεία. Ένας μεσήλικας, γεματούλης και ατσούμπαλος χημικός κινηματογραφεί τον εαυτό του σε ένα απερίγραπτα γραφικό καραόκε που μάλλον δεν προοριζόταν για τα μάτια οποιουδήποτε άλλου. Κι ωστόσο το DVD έπεσε στα χέρια του Χανκ. Και ο Χανκ, με τη γνωστή του κομψότητα αποφάσισε να το δείξει στον Γούολτερ Γουάιτ. Στον άνθρωπο δηλαδή που ευθύνεται για τον θάνατο του μεσήλικα, γεματούλη και ατσούμπαλου χημικου. Εκείνη τη στιγμή ο Χανκ δεν το ξέρει. Εμείς το ξέρουμε. Και εδώ κάπου, μια σκηνή, δοσμένη με τρόπο τόσο over the top που σε άλλες συνθήκες θα ήταν διασκεδαστική, χάρη στην εξαιρετική ερμηνεία του David Costabile και την απίθανη επιλογή τραγουδιού γίνεται από τις πιο δραματικές, σχεδόν σπαραχτικές ολόκληρης της σειράς. Αρχικά ίσως γελάσεις. Στη συνέχεια όμως, αν δεν χαλαστείς λίγο, τότε στις φλέβες σου δε κυλάει είμαι. Κυλάει μεθαμφεταμίνη...
3. Rains of Castamere (Game of thrones, season 3, episode 9)
Βασικά το τραγούδι δεν υπάρχει. Είναι μια δημιουργία που έχει λόγο ύπαρξης μόνο στον κόσμο της σειράς (και των βιβλίων). Κι ωστόσο διεκδικεί ήδη το τίτλο του πιο αντιπαθητικού τηλεοπτικού κομματιού όλων των εποχών. Διότι να, εκεί που όλα κυλούσαν μια χαρά, το κρασί έρεε άφθονο, οι Σταρκ περνούσαν καλά και η γιορτή για τον γάμο του Έντμουρ Τάλι με τη –μοναδική- όμορφη κόρη του Γουόλτερ Φρέι έμοιαζε λίγο ως πολύ με ένα συνηθισμένο γαμήλιο γλέντι στα Ανώγεια , ξαφνικά ακούγεται το γαμωτράγουδο. Γαμωτράγουδο με ωμέγα όχι με όμικρον, όπως λέμε π.χ. γαμοπίλαφο. Φυσικά ουδείς από εμάς τους ανυποψίαστους θυμόταν τους στίχους του τραγουδιού και την τραγική ιστορία που περιγράφει (παρότι οι δημιουργοί ύπουλα μας το είχαν επισημάνει ένα επεισόδιο νωρίτερα). Όλοι όμως κάπου εκεί αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι ο βίος ανθόσπαρτος δεν συμπεριλαμβανόταν στις μελλοντικές επιλογές του Ρομπ Σταρκ και της εγκύου γυναίκας του. Ούτε καν ο βίος σκέτος, εδώ που τα λέμε.
Με πιο απλά λόγια το τραγουδάκι πέτυχε απόλυτα το στόχο του. Έσπασε απότομα το κλίμα ευδαιμονίας και με μια απλή –αλλά αν το σκεφτείς εκ των υστέρων ανατριχιαστική- μελωδία δημιούργησε την πρώτη αδιόρατη ανησυχία στους θεατές. Η οποία σύντομα θα γινόταν και ορατή, χειροπιαστή και ...κατακόκκινη.
2.Breathe me (Sia)(Six feet under – Series finale)]
Όποιος έχει δει το φινάλε της σειράς ξέρει. Και όποιος ξέρει δεν μπορεί να ξεχάσει. Από τη στιγμή που η Κλερ Φίσερ μπήκε στο αυτοκίνητο της και ξεκίνησε μια διαδρομή χιλιομέτρων (και δεκαετιών), το «Breath me» έγινε αυτό το τραγούδι. Το τραγούδι που θα ακούς σε άσχετη φάση, χρόνια μετά και πάλι θα σου έρχεται στο μυαλό η συγκεκριμένη σειρά, η συγκεκριμένη σκηνή, το συγκεκριμένο φινάλε. Και μαζί με όλα αυτά, αναπόφευκτα θα σου έρχεται κάτι άλλο: Δάκρυα στα μάτια...
1. Don’t stop believing - Journey(The Sopranos, series finale)
Το ιδανικότερο παράδειγμα όλων. Κατ΄αρχήν οι Sopranos το έκαναν (κι αυτό...) καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Ο David Chase είχε απαιτήσει ειδικό μπάτζετ από το HBO για τα δικαιώματα των τραγουδιών που ήθελε να χρησιμοποιήσει. Επίσης συνήθιζε να κλείνει κάθε επεισόδιο με ένα διαφορετικό τραγούδι που ξεκινούσε λίγο πριν τους τίτλους τέλους και συνεχιζόταν μετά. Το αποτέλεσμα ήταν αμέτρητα εξαιρετικά φινάλε επεισοδίων, το κάθε ένα εκ των οποίων θα είχε θέση στην συγκεκριμένη λίστα. Ενδεικτικά αναφέρω: Τα fun favorites «Paparazzi» του Xzibit (η ορχηστρική βερσιόν με την οποία έκλεισε το έκτο επεισόδιο της πρώτης σεζόν), «I’ not like anybode else» των Kinks (στο τέλος του δέκατου επεισοδίου της πέμπτης σεζόν). Την άριστη χρήση των Tindersticks και του «Tiny tears» στο δωδέκατο επεισόδιο της πρώτης σεζόν αλλά και του «Running Wild» στα τελευταία δευτερόλεπτα του προτελευταίου επεισοδίου της έκτης σεζόν. Το «Thru and Thru» των Rolling Stones με τη φωνή του Κιθ Ρίτσαρντς, στο φινάλε της δεύτερης σεζόν. Kαι επίσης την προσωπική μου αγαπημένη –όσο και αφόρητη μετά τον θάνατο του James Gandolfini - σκηνή ολόκληρη της σειράς, το τέλος του δεύτερου επεισοδίου της έκτης σεζόν υπό τους ήχους του «When it’s cold I’d like to die» (Moby ft Mimi Goese). Κι ωστόσο όλα τα παραπάνω, αν και σαφώς καλύτερα τραγούδια, βρίσκονται στη σκιά του ενός και μοναδικού «Don’t Stop Believin» των Journey. Ένός ξεχασμένου κομματιού του 1981, μέτριου και παρωχημένου από κάθε άποψη, το οποίο όμως είχε την τύχη να το διαλέξει ο Τόνι (δηλαδή ο Ντέιβιντ Τσέις) ως μουσική υπόκρουση για το τελευταίο (?) γεύμα με την οικογένεια του. Στην θεωρία η επιλογή έμοιαζε λάθος για χίλιους δυο λόγους. Στην πράξη δεν γινόταν να υπάρξει πιο σωστή. H αφέλεια και η αισιοδοξία του κομματιού, σε πλήρη αντίθεση με την κοφτερή σκηνοθεσία και την επίγνωση από πλευράς του τηλεθεατή ότι παρακολουθεί τα ύστατα δευτερόλεπτα των Sopranos, δημιουργεί μια αδιανόητη υπερένταση που σπάει την οθόνη και σε αρπάζει από το λαιμό. Σε κάθε δευτερόλεπτο περιμένεις κάτι να συμβεί, μια έκρηξη, μια δολοφονία, ένα μακελειό, κάτι. Περιμένεις. Και περιμένεις. Και περιμένεις μέχρι που...Τα υπόλοιπα είναι τηλεοπτική ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου