Ένα συγκινητικό αρχαιολογικό εύρημα…

Τον Απρίλιο του 1998, λίγο μετά την ανασκαφή ενός αρχαίου τάφου στην πόλη Andong της Νότιας Κορέας, οι αρχαιολόγοι βρήκαν το φέρετρο του Tae-Eung Lee, ενός 30χρονου άντρα που έζησε το 16ο αιώνα.


Πάνω στο στήθος του υπήρχε μια επιστολή που γράφτηκε από την έγκυο γυναίκα του και απευθύνεται στον πατέρα του αγέννητου παιδιού τους. Και δίπλα ένα ζευγάρι σανδάλια, το αποχαιρετιστήριο δώρο της προς αυτόν, εξ ολοκλήρου πλεγμένα από τα μαλλιά της!Άθικτα και τα δύο ξεδιπλώνουν μια ξεχωριστή ιστορία αγάπης του 1586 και θεωρούνται ως τα πλέον συγκινητικά αρχαιολογικά ευρήματα.

Το γράμμα αναφέρει τα εξής…

«Στον πατέρα του αγέννητου Won

1η Ιουνίου 1586

Πάντα έλεγες: «Αγάπη μου, ας ζήσουμε μέχρι τα μαλλιά μας να γίνουν γκρίζα και να πεθάνουμε την ίδια μέρα». Πώς μπόρεσες να πεθάνεις πριν από εμένα; Ποιον θα έχουμε τώρα εγώ και το παιδί σου; Πώς θα ζήσουμε χωρίς εσένα; Όποτε ξαπλώναμε πάντα μου έλεγες: «Αγάπη μου, άραγε οι άλλοι άνθρωποι αγαπάνε ο ένας τον άλλον όπως εμείς;» Πώς μπόρεσες να αφήσεις όλα αυτά πίσω και να φύγεις πριν από εμένα; Απλά δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Απλά θέλω να έρθω σε εσένα. Σε παρακαλώ πάρε με εκεί που είσαι. Τα συναισθήματά μου για σένα δεν μπορώ να τα ξεχάσω σε αυτό τον κόσμο και η θλίψη μου δεν γνωρίζει όρια. Πού θα μπορέσω να βάλω την καρδιά μου τώρα και πώς θα μπορέσω να ζήσω με το παιδί, όταν μου λείπεις; Σε παρακαλώ δες αυτό το γράμμα και απάντησέ μου με λεπτομέρεια στα όνειρά μου. Διάβασέ το προσεκτικά και έλα στα όνειρά μου να μου μιλήσεις. Όταν γεννήσω το παιδί που έχω μέσα μου, ποιον θα αποκαλεί μπαμπά; Μπορεί να κατανοήσει κανείς πώς νιώθω; Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία από αυτή που ζω εδώ κάτω! Εσύ είσαι τυχερός, γιατί απλώς βρίσκεσαι σε ένα άλλο μέρος και δεν αισθάνεσαι τόσο βαθύ πόνο όσο εγώ. Δεν υπάρχει τέλος στη θλίψη μου. Δεν μπορώ να σου περιγράψω αυτά που αισθάνομαι. Σε παρακαλώ φανερώσου στα όνειρά μου και πες μου κάτι να απαλύνεις το πένθος μου. Πιστεύω ότι μπορώ να σε δω στα όνειρά μου…

Αυτά που θέλω να σου πω, να σου γράψω δεν έχουν τέλος… Γι’ αυτό σταματάω εδώ!»

perierga.gr