Έχω ένα φόβο, μεγάλο φόβο...

 
Γράφει: Χρήστος Παναγιωτόπουλος.

 

Έχω ένα μεγάλο φόβο ήδη πριν από τις εκλογές -φόβο, ο οποίος ενισχύεται κάθε μέρα και περισσότερο. Οι δανειστές μας δεν θα δεχθούν αλλαγή των βασικών όρων του Μνημονίου, παρά τα όσα προεκλογικά υπόσχονταν τα κόμματα στους ταλαιπωρημένους πολίτες. Δεν πρόκειται να «προικίσουν» τη νέα κυβέρνηση ούτε να προχωρήσουν σε κάποια θεαματική κίνηση καλής θέλησης προς τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό, επειδή στην πλειοψηφία του ψήφισε εναντίον των μονομερών αντιμνημονιακών ενεργειών.

Όλες οι ενδείξεις, κυρίως από το Βερολίνο και την έδρα του ΔΝΤ στην Ουάσινγκτον, συνηγορούν στην εκτίμηση ότι περιμένουν από εμάς αποφασιστικές κινήσεις για την εφαρμογή του προγράμματος, την ώρα που εμείς αναμένουμε από εκείνους πρωτοβουλίες χαλάρωσης του Μνημονίου…

Πολύ φοβάμαι, λοιπόν, ότι σύντομα θα απογοητευθούν απολύτως όσοι ήλπισαν ότι μπορεί να επιστρέψει το επίπεδο ζωής τους πίσω στο 2009. Ότι θα αποκατασταθούν, δηλαδή, οι μισθοί και οι συντάξεις τους, ότι θα ξαναβρούν τις δουλειές τους όσοι τις έχασαν, ότι θα επανέλθει η ασπίδα προστασίας πάνω από τις εργασιακές τους σχέσεις.
Τίποτα απ’ αυτά δεν μπορεί να γίνει, δυστυχώς. Τα φληναφήματα περί δυναμικής επαναδιαπραγμάτευσης, που τάχα μου θα έκοβε τα πόδια των δανειστών, δεν αντέχουν σε καμιά σοβαρή συζήτηση. Και το ερώτημα είναι πώς θα αντιδράσει ο κόσμος, ο οποίος μέσα στην προεκλογική παραφορά των κομματικών υποσχέσεων όχι μόνο δεν έδινε σημασία στα όσα έλεγαν οι Γερμανοί, αλλά χαρακτήριζε «ψίχουλα» τα όσα μας υποσχόταν ο Γάλλος πρόεδρος -ο μόνος αληθινός σύμμαχός μας στην Ευρώπη…
Όταν ο Φρανσουά Ολάντ έλεγε στην Όλγα Τρέμη (στο Μega) «ζητώ από τους Έλληνες να με εμπιστευτούν, ζητώ να τηρήσουν τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει, ώστε να μπορέσω κι εγώ να τους στηρίξω με αναπτυξιακές πρωτοβουλίες», περιέγραφε ένα στόχο προς κατάκτηση! Όχι κάτι δεδομένο!
Περιέγραφε την προσπάθειά του να επιβάλει το δικό του αναπτυξιακό μοντέλο δίπλα στην υφεσιακή λιτότητα της Μέρκελ -πράγμα που, αν τελικά πετύχει, θα βοηθήσει όλη την Ευρωζώνη, συνεπώς και εμάς.
Ταυτόχρονα, υπονοούσε ότι θα ρίξει το βάρος του για να κερδίσουμε ένα, δυο ή περισσότερα χρόνια στην εφαρμογή του προγράμματος, ώστε να χαλαρώσει η θηλειά γύρω από το λαιμό μας.
Αυτά μας είπε ότι θα προσπαθήσει, εφόσον βέβαια και εμείς προχωρήσουμε –επιτέλους- τις μεταρρυθμίσεις στο κράτος (κλείσιμο οργανισμών του Δημοσίου, αποκρατικοποιήσεις μεγάλων επιχειρήσεων, σύλληψη φοροδιαφυγής)…
Και εμείς; Πώς τα ακούσαμε εμείς; Τουλάχιστον οι μισοί τα θεωρήσαμε «ψίχουλα». Ζητούσαμε πολύ περισσότερα και πιστεύαμε ότι μπορούμε να τα πάρουμε.
Αρκεί -λέγαμε- να αλλάζαμε τα κόμματα που κυβερνούσαν με άλλα, λιγότερο ενδοτικά, και να στέλναμε στα σπίτια τους τους «ραγιάδες», που δήθεν διαπραγματεύονταν με την τρόικα εδώ και δυο χρόνια…
Σαν να επρόκειτο για ένα εσωτερικό ζήτημα, το οποίο μπορούσαμε να λύσουμε μεταξύ μας, χωρίς να ρωτήσουμε κανέναν εκτός Ελλάδας! Αν εκλέγαμε ασυμβίβαστη κυβέρνηση, αν επιλέγαμε ανένδοτους υπουργούς … θα καθαρίζαμε!
Τόσο απλό. Στον αγύριστο τα μνημονιακά «αποβράσματα», στο πηδάλιο οι αντιμνημονιακοί «σωτήρες»!
Τα άκουγα όλα αυτά κι αναρωτιόμουν: Καλά, ο κόσμος περνάει πολύ πολύ δύσκολα και λογικό είναι να προσπαθεί από κάπου να πιαστεί, αλλά τα κόμματα τι κάνουν; Ξεκινάνε από την υπόσχεση συνολικής επαναδιαπραγμάτευσης και φτάνουν μέχρι τη μονομερή κατάργηση των Μνημονίων, χωρίς να εξηγούν με ειλικρίνεια ποιες επιπτώσεις θα υπάρξουν αν μας απαντήσουν «όχι»;
Ήταν κρεσέντο πολιτικής αφέλειας, παντοδυναμική ψευδαίσθηση ή καλπάζων αρριβισμός;
Ό,τι κι αν ήταν, το κακό που είχε γιγαντωθεί με πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου, συνεχιζόταν.
Ο απελπισμένος λαός φούσκωνε από ανεδαφικές υποσχέσεις και διχαζόταν βαθειά. Φτάσαμε στο σημείο οι μισοί να θεωρούνται «προδότες» και οι άλλοι μισοί «τυχοδιώκτες»!
Και τώρα; Αν η τρικομματικής στήριξης κυβέρνηση Σαμαρά δεν προχωρήσει ταχύτατα σε ριζοσπαστικές κινήσεις στο κράτος, ώστε να σταλεί διεθνώς ισχυρό μήνυμα ότι η Ελλάδα «μπορεί και θέλει», πράγμα που θα «σπρώξει» τους δανειστές σε υποχωρήσεις, η κατάσταση θα γίνει εκρηκτική.
Δεν αντέχει η κοινωνία άλλα χαστούκια. Δεν αντέχουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι να πληρώνουν για λογαριασμό όλων. Το αίσθημα της αδικίας κυριαρχεί. Με ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες ανέργους, με τους νέους να μην έχουν δουλειά και προοπτική, τα πράγματα θα βρεθούν σύντομα εκτός ορίων.
Γι’ αυτό φοβάμαι. Και φοβάμαι πολύ.
Η πλειοδοσία προεκλογικών υποσχέσεων των κομμάτων ήρθε να κορυφώσει, δυστυχώς, το κακό που γέννησε η διαπραγματευτική ανικανότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου στο πρώτο Μνημόνιο και η εγκληματική της επιμονή στην επιβολή μιας αδιέξοδης πολιτικής, που δεν είχε την παραμικρή κοινωνική νομιμοποίηση.
Follow on twitter: @XrPanaghttp://www.aixmi.gr.