Είναι μεγάλο τζακποτ να είσαι πατέρας κόρης. Όλη αυτή η τρυφερότητα, το νάζι, η γλυκά, το να έχεις επιτέλους μια γυναίκα που σε βλέπει σαν Σούπερμαν και σε αγαπάει χωρίς όρους και όρια. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι κάποτε το κοριτσάκι γίνεται γυναίκα. Και αρχίζουν να σου χτυπούν το κουδούνι όλοι αυτοί που θέλουν να ‘παίξουν τον γιατρό’ μαζί της. Εμένα απλά αυτό ξεκίνησε ήδη από το Ιασώ.
Η δίκια μου και ο Κωνσταντίνος γεννήθηκαν με μια μέρα διαφορά, σε διπλανά δωμάτια στον 5ο όροφο του Ιασώ στο Μαρούσι. Και από τότε έχουν περάσει σχεδόν κάθε μέρα μαζί. Καθώς επίσης και κάθε νύχτα, με την εξαίρεση των δυο ορόφων που μεσολαβούν ανάμεσα στο δικό του διαμέρισμα και το δικό μας.
Μέχρι πριν από μερικούς μήνες, λίγο πριν κλείσουν δηλαδή τα δυο, (ναι, τους κάνουμε μαζί και τα γενέθλια) τα πράγματα ήταν σχετικά αθώα.
Οι δυο τους έπαιζαν στον ίδιο χώρο, αλλά σχετικά ξεχωριστά. Ο ‘γαμπρός’, έχοντας κληρονομήσει τα γονίδια του πατέρα του, ασχολούνταν με οτιδήποτε είχε ρόδες. Ενώ η μικρή μου οπτασία μαγείρευε, ζουζούνιαζε και έπαιζε με τις κούκλες της.
Επίσης, ερχόταν τρέχοντας στην δική μου αγκαλιά κάθε φορά που ο Κωνσταντίνος άγγιζε ένα παιχνίδι (αν και εκείνος της δίνει αδιαμαρτύρητα τα δικά του). Με κλάματα στα μάτια και δίνοντας μου οδηγία να τον ‘μαλώσω’.
Αυτή ήταν μια σχέση που ενέκρινα και την οποία το συκώτι μου μπορούσε να αντέξει.
Τα πράγματα όμως σε μια νύχτα άλλαξαν. Πλέον τα δυο τους -που μας έχουν ρωτήσει άπειρες φορές άσχετοι αν είναι αδελφάκια- ψάχνουν ευκαιρία για να ξαπλώσουν μαζί (και να κάνουν ότι κοιμούνται) σε καναπέδες, κρεβάτια και τον διάδρομο που έχω στο καθιστικό (σ.σ. κλειστό εδώ και δυο χρόνια και σχεδόν αχρησιμοποίητα).
Ενώ με φρίκη έχω ακούσει την κόρη μου να του λέει ότι ‘τον αγαπά’, να μου ζητάει να μην τον ‘μαλώσω’ και να με πετάει από το δωμάτιο προκειμένου να παίξει μαζί του.
Με άλλα λόγια, αυτός είναι ο πρώτος ‘αντίζηλος’ που έχω για την αγάπη της. Και όσο μικρόψυχο ή εγωιστικό και αν ακούγεται αυτό, δεν είμαι έτοιμος να πάψω από τώρα να είμαι ο πιο σημαντικός άντρας στην ζωή της.
Το χειρότερο είναι ότι ο ‘πιτσιρίκος’ έχει ήδη συγκριτικό πλεονέκτημα. Συγκεκριμένα το καλοδιατηρημένο κατακόκκινο Mazda RX-7 του πατέρα του, το οποίο και οι δυο τους το αποκαλούν Κεραυνό Μακούιν και, προφανώς, το λατρεύουν.
Επίσης η κόρη μου έχει φάει κόλλημα και με την μελλοντική πεθερά της που -πέρα από κούκλα- διαθέτει και κάποιο είδος κληρονομικού χαρίσματος που κάνει κάθε πιτσιρίκι που βρεθεί στα είκοσι μέτρα κοντά της να έρχεται και να της ζητάει κάτι να του ζωγραφίσει, διαβάσει ή τραγουδήσει.
Η αλήθεια είναι ότι, αν κάτσω και δω τα πράγματα ψύχραιμα, ο Κωνσταντίνος είναι ‘λαχείο’. Όμορφος (κάτι σαν μικρός Τομ Κρουζ), έξυπνος, καλλιεργημένος (λόγω αγγλικής καταγωγής της μιας γιαγιάς και γαλλικής παιδείας της άλλης, μιλάει ήδη ελληνικά, αγγλικά και γαλλικά) και μαστοράκος (πιάνουν τα χέρια του, όπως του πατέρα του).
Και, κυρίως, ξέρω από πού κρατάει η σκούφια του και που μένει (σ.σ. αν χρειαστεί μελλοντικά να κάνω κανένα τσαμπουκά).
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι τον κόβω εγώ στο βλέμμα του να εξελίσσεται σε player. Με τις γκόμενες να κάνουν ουρά έξω από την πολυκατοικία για να δουν τον Κεραυνό Μακουίν του (με την εντελώς κυριολεκτική έννοια του όρου).
Οπότε μάλλον πρέπει να το δω αλλιώς. Και, από το να προσπαθώ να τον απομακρύνω, να παλέψω να τον καπαρώσω.
Μήπως ξέρετε κάποιον που να φτιάχνει ακόμη καλά προικoσύμφωνα; Ξέρετε, από αυτά που δεν σπάνε με τίποτα. Γιατί αλλιώς δεν βλέπω άλλη εναλλακτική από το να την στείλω στις καλόγριες (σχολείο θηλέων εννοώ). Και μετά να την χώσω σε μοναστήρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου